Büyük bir heyecanla okumaya başladığım Saramago'nun ölümsüz eseri körlük; ortalarına doğru, okunması zor bir hal aldı. Başlardaki heyecanını yavaş yavaş yitirdi ve her an ne olacakmış hissi yerini bıkkınlığa ve iç sıkıntısına bıraktı ancak bu durum yazarın dili ile alakalı değil kesinlikle çünkü yazar; oldukça sade, yalın ve akıcı bir üsluba sahip. Buna rağmen kitabı defalarca yarım bıraktım hatta bir süre bitiremeyeceğimi düşündüm fakat en sonunda tekrar elime aldım ve bir çırpıda bitirdim. Gerçekten sonu çok güzeldi, ve güzel bir ana fikri vardı ki kitabın bu kadar ünlü olmasının sebebi bu olsa gerek.
Her gün kolaylıkla ya da bedava sahip olduğumuz nimetlerin değerini bir kere daha fark etmenizi sağlıyor, yemek yemek, yıkanmak, sevdiklerimizi görmek, gökyüzüne bakmak artık çok daha kıymetli geliyor gözünüze. Bitirdikten sonra size; "Yarabbim görmek ne güzel şeymiş, her gün kolayca sahip olduğum ama kıymetini bilmediğim her şey için şükürler olsun!" dedirten bu kitabı; içerisindeki aşırı rahatsız edici ve mide bulandırıcı olaylara rağmen, tavsiye ederim çünkü hem sahip olduklarımızın kıymetini; kitapta anlatılan, onların yokluğunda yaşanan iğrenç olaylarla anlıyorsunuz hem de herkesin hayatında bir kere de olsa sahip olduğu bütün nimetlerin değerini fark etmesi ve bu aydınlanmayı yaşaması gerek, bu belki de bir kitap, belki de bu kitap sayesinde olur, kim bilir
