Home
Search
What to Read?
Sign In
Sign Up
Shopping
Explore
Books
Authors
Readers
1000Kitap Android ApplicationFREE – Download from Google Play
1000Kitap iOS ApplicationFREE – Get it from App Store
©2024 · 1000Kitap Web Application · 2.37.26
Tuğba Çakmak
Tuğba Çakmak
@mutluolmayibilenbiri
İstanbul
16 August
445 reader point
Joined on September 2018
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Kitabı okurken üzüntüden başıma ağrılar girdi. Hassas kalpler için bu dünya bir cehennem ama o cehenneme bile gülümseyebilen bir adamın hikayesi bu kitap. Sabri. Ah Sabri. Yaktın ciğerimi.
Bir arkadaşı Sabri'yi nasıl yazmaya karar verdiğini anlatıyor kitabın girişinde. Sonra onu tanıyanlar ile konuşuyor tek tek. Kitap onların Sabri'yi anlatmalarından oluşuyor. Memur arkadaşları, karısı ve abisi. Sabri hep gülümseyen bir adam. Dışardan bakınca karısının lafından çıkmayan, ona yapılan kötülüklere hep gülümseyen, her türlü insana karşı nazik olan, çaycıya da teşekkür ve rica eden, müdüre de aynı davranan bir insan. Abisi Murat onun için çok sonraları diyor ki "sanki onu hiç tanımamışım da bir romanda okumuş veya bir filmde izlemişim gibi". Evet gerçekten de öyledir. Sabri sanki gerçek olamayacak kadar iyi, muhteşem bir insan. Yaşadığı bunca acıyı hakedecek en son kişi.
Hayata bakış açısını ise aşağıdaki alıntı çok güzel özetliyor.
Bize bir gün: «Bir çiçeğe, bir çocuğa bakar gibi bakarım hayata ben!» demişti. Ne demektir bu, anla yamamışımdır hâlâ?
Syf. 50.
Ve yazarla bu kadar geç tanıştığım için de çok üzgünüm. Nasıl güzel kitapları varmış. Ne güzel ödüller almış. Türk edebiyatı çok büyük bir hazine. Geç de olsa bu hazineden bu harika kitabı okuduğum için çok mutluyum.
Nefha okuyanların ya çok sevdiği ya da nefret ettiği bir kitap. Dinle alay ettiğini iddia edenler olsa da doğru bir okumayla dalga geçmediğini kolaylıkla anlayabilirsiniz. Ben çok severler tarafındayım. Kitap Cennette geçiyor. Mikail'in Azazil'den -kibrinden dolayı sonra şeytan oluyor-boşalan öğretmenlik kadrosuna geçmesi ve küçük meleklere ders vermesiyle olaylar başlıyor. Pardon küçük mü dedik? Peki kim küçük kim büyük? Buna kim karar veriyor? Kendimizi başkalarından nasıl büyük görürüz? Sadece ve sadece büyük olan yaratıcı iken insanların birbirini küçük görmesi kabul edilebilir mi? Kitap tamamen tek bir konu üzerinden ilerliyor: KİBİR. Cennette tüm meleklere verilen bir ders sonrası hepsi yeryüzüne iniyor ta ki İsrail'in son nefesine kadar. Yeryüzünde karşılaştıkları şey ise onları perişan ediyor. Lütfen önyargılı olmayın ve bu kitabı okuyun. Yazardan okuduğum ilk kitaptı ve son olmayacak.
"İşlediği sahiden de suç muydu adamcağızın sizce? Bir sabah kalktı, yüzünü gözünü yıkar gibi patırt diye suç işledi, öyle mi? Eğer öyleyse, yandık biz.
Çünkü düşündüğünü söyledi o. Bu da demek oluyor ki, düşündüğünü söylemek suç o zaman." syf. 45.
"Bir yer, bir şey veya bir kul fark etmez, bir varlığı kendi malın, kendi hakkın olarak vehmediyorsan eğer, torun toprağın sendeki tapusunu senin zannediyorsan, kendini her şeyin malikinden, o Kadir-i Mutlak' tan üstün görüyorsun demekti." syf. 128.
İlk defa cengiz aytmatov okudum ve okumaya bu kitapla başladığım için çok mutluyum. Devamı kesinlikle gelecek. Bu kitapta en sevdiğim özellik betimleme. Betimleme yapılırken siz betimleme yapıldığını fark etmeden dünyayla ilişkiniz kesiliyor, anlatılan yeri hissediyorsunuz. Sanki o an denizin ortasında kayıkla giden sizsiniz. Yazar bunu öyle ustalıkla yapıyor ki bir sayfayı okuduğunuzu zannederken on yirmi sayfa okumuş oluyorsunuz. O kadar akıcı.
Konusuna gelecek olursak Ala Köpek Dağı'nda yaşayan insanlar için avcılık çok önemli. Bunun için her erkek çocuğu erkekliğe adım atmak için denize ava çıkıyor. İlk av onlar için özel bir anlam taşıyor. Kirisk bu ilk avını hiç unutmayacak. Çünkü ak sakallı büyüklerinin bile hayatlarında görmediği bir macera ve mücadele onu bekliyor. Bu macerada yitirdikleri, yaşağı acı sayesinde kazandıkları onun için çok önemli. İnsanın en büyük ihtiyacı üzerine böyle fedakarlıklar yapan karakterler de çok etkileyiciydi. Kitap sonuyla beni çok mutlu etti. Ayrıca Lura Ördeği ve deniz kızı ile ilgili mitolojik öyküler de hikayeyi zenginleştirip ayrı bir lezzet katmış. Tavsiyedir efendim. Okuyunuz.
( kitabı beş litrelik damacana ile okuyunuz. susatan bir kitap )
Reader Follow Recommendations
Ağrıdağı Efsanesi bir aşk efsanesidir. Ama sıradan bir aşk efsanesi değil. Başlarken bir at meselesiyle başlar. At Ahmet'in evinin önüne gelir. Dağın yaşlısı Sofi ile Ahmet atı üç kere uzağa bırakırlar ama at her seferinde Ahmet'in kapısına gelir. Artık at ona Hak yadigarıdır ve sahibi isteyecek olsa bile kellesini verir ama atı geri veremez.
Eskiden samanyolu diye bir televizyon kanalı vardı. Orada dini içerikli öğüt veren kısa filmler olurdu. Tolstoy'un hikâyelerini okurken de aynı hissi yaşadım. Farklı olarak yazarın yaşattığı üst düzey kaliteye erişim hissi. Tolstoy her ne kadar dinsel öğütler veriyor gibi olsa da söyledikleri evrensel. Dün, bugün, yarın ve yıllar sonra da geçerliliğini koruyacak öğütler. Bu yüzden klasik olmamış mı zaten? Ne de güzel olmuş.
İnsan neyle yaşar? Adlı hikayede üç soru ve onun cevaplarını aramaya yönelik bir hikayedir. İnsanda ne vardır? İnsana ne verilmemiştir? İnsan ne ile yaşar? İnsanda merhamet duygusu vardır. İnsana neye ihtiyacı olduğunu bilme yetisi verilmemişti. İnsan sevgiyle yaşardı.
"İnsanlar sadece kendi hayatları için kaygılandıkları, kendilerini kolladıkları için yaşar sanırdım, oysa onları yaşatan tek şey sevgiymiş."
Syf. 40
Kıvılcımı Söndürmeyen ateşi zapt edemez adlı hikayede öfkelendiğimizde ve bir husumet oluştuğunda onu uzatmamamız, her şey tazeyken ve kimse zarar görmemişken orta yolu bulmamız öğütlenir.
İnsana çok toprak gerekir mi? Adlı hikayede ise insan ne kadar çok toprağa sahip olmak istese de en sonunda küçük bir çukurun ona yettiğini, aslında ihtiyacımız olanın düşündüğümüzden daha az olduğunu bize öğretiyor.
Benim en çok etkilendiğim ve yıllar önce okuduğumda da aklımdan çıkmayan son hikayeydi. Tolstoy harika bir yazar. Var ol.
Çok zor ama çok güzel bir kitap Başkan Babamızın Sonbaharı. Bir diktatörün hükmünün son dönemi anlatılıyor. Bazen uykuya dalma esnasında rüyalar görürsünüz ve uyandığınızda bunları gerçek olarak hatırlarsınız. Gerçek ile düş birbirine karışmıştır. Başınız ağrır ve sarhoş gibi gezersiniz. İşte bu kitap o uykuyla uyanıklık arasında görülen bir düş gibi. Yazarın anlattıkları düş mü gerçek mi ayırt etmesi çok zor. Bir de sayfalarca nokta olmadan okumak bunu anlamayı zorlaştırıyor. Başkan konuşurken aniden halktan biri konuşmaya başlıyor. Halk konuşurken aniden bir general konuşuyor. Geçişleri yakalamak çok zor. Bazen başkan kendini öyle bir anlatıyor ki sanki emekli ve tatlı bir yaşlı amca gibi. Ama hayır, biraz sonra onun ne kadar acımasız ve iğrenç biri olduğunu size hemen hatırlatıyor. Kitapta en sevdiğim şey ise bir diktatör ve onun halkıyla olan ilişkisini bu kadar güzel ve çarpıcı anlatmasıydı. İşte bu ilişki gerçeğe çok yakın. Çok sevdim ama çok yoruldum.
Zannediyorum ki bu kitabı toplumun büyük kesimi okusa ve okuduklarını anlayıp içselleştirse ülkemiz çiçek gibi bir yer olurdu. Daha az çocuk yaralanır ve o yaralanmayan, çocuklukları cehenneme dönüşmemiş çocuklar büyüyünce birer canavara dönüşmezdi. Bu kitap sadece çocukları kurtarmak için bir rehber değil aynı zamanda büyüklerin içindeki çocuğu kurtarmak isteyen de bir kitap. Çocuklara ve içimizdeki çocuğa hem bildiğimiz hem de bilmediğimiz yanlış davranışlarımızı -aslında ailelere ve toplumun geneline yanlış gelmeyen- bize tek tek anlatıyor yazar. Dede, anne-baba, genç herkesin okuması gereken bir kitap. Çocuklarınız için, çocuğunuz olmasa bile kendiniz için, aileniz için, hepimizin daha iyi olması için mutlaka bu kitabı edinin. Okuyun, okutturun.
Anna ve onun dört defteri. Her defterinde farklı bir tarafından yazmış hayatını. Birinde siyasal kadın, birinde yazar kadın, aşık kadın ve dost kadın. Arkadaşı Molly ile kendilerine özgür kadınlar diyorlar. Çünkü onlar hemcinsleri gibi tek erkeğe bağlı değiller. Bu yüzden erkekler bile onlara - öyle olmasalar bile- metres gözüyle bakıyor. Evlenilmediği sürece bir kadının gerçekten sevilebileceğine ve saygı duyalabileceğine inanmıyorlar. Anna'nın bir kitap yazmış olması ve bu kitapla hayatını geçindirecek kadar başarılı olması çoğu insana rahatsızlık veriyor. Günümüzde hâlâ devam eden bu önyargılar düşünüldüğünde Altın Defter'in yazıldığı dönem için ne kadar önemli olduğu aşikâr. Tabii günümüz için de çok önemli bir kitap. Okuması kolay ama okurken alt metinlerde bize çok şey anlatan bir kitap. Hem anlatış biçimini -dört defteri sürekli karışık okumak yorucu olsa da- hem de anlattığı şeyleri çok sevdim yazarın. Altın Defter ve Özgür Kadınlar bölümleri en çok hoşuma giden yerler oldu. Özellikle sonunda bir erkekle yaşadığı deneyim bana kendi içindeki hasta kimliğiyle boğuşması gibi geldi. Çok sevdim. Yazara bu kitapta başlamak herkes için uygun olmayabilir. Baya kalın bir kitap. Ama ben yazarı sevdiğim yazarlar arasına aldım bile.
Çeşnicibaçı prensler, krallar veya sultanlar yemeklerini yemeden önce onları tadan kişiye deniyor. Eğer zehir varsa ilk ölen çeşnicibaçı oluyor. Bir de sevilmeyen bir prensin çeşnicibaşı iseniz vay halinize. Yıllarca her öğün ölüm tehlikesiyle karşı karşıyasınız demektir. Tabii çok yaşarsanız. Kitapta çok fakir ve kızıyla açlıktan ölmek üzere olan Ugo şans eseri saraya çeşnicibaşı olarak alınır. Kitapta onun başına gelen olayları akıcı bir dille anlatmış yazar. Ugo'nun ölümden dönmeleri, yaşayabilmek için zehirler hakkında zamanla bilgili hale gelmesi acaba onu hayatta tutabilecek midir? Eserde bazı rahatsız edici yerler olsa da yazar bunları üstün körü anlattığı için çok rahatsız olmuyorsunuz. Kitapta en gıcık olduğum insan ise Ugo'nun ağabeyi Vittore idi. Böyle şeytanlık olamaz. Kitabı keyifle okudum. Şu an basımı yok ama illa sahaflardan gidip şiddetle isteyin demem. Elinize düşerse okursunuz. Can Yayınları'nın bazı kitapları tarihin tozlu sayfalarına karışmış. Bu da onlardan biri ama bunun için insanlara sitem edemem. Fakat o tarihe karışmış kitaplardan bu sene öyle iyi iki kitap okudum ki işte onları sahaf sahaf gezip bulmak için canınızı dişinize takabilirsiniz. Nasıl Mısın İyi Misin, Kar Çiçeği ve Sırlar Yelpazesi.
Herkesin beğendiği bir kitabı beğenmedim bu sefer. Beğenemedim. Yazar kitabın sonunda bu bir sanat eseri değil itiraftır diyor. Bunu zaten okumaya başladığımda biliyordum. Ama bundan daha güzel varolmaya çabalayanları okumuştum. Yazar otuz yaşına kadar olan bu süreci gayet akıcı ve yalın bir dille anlatıyor. Burda bir sorun olmasa da ben kendisini gayet kibirli buldum. Hele kadınları doğuştan sömürücü ve parazit olarak görmesi sinirime dokundu. Keşke bunun cinsiyet meselesi değil de şahsiyet meselesi olduğunu anlayabilmiş olsaydı. Sürekli bir şeylere kalkıştı ama hiçbirinin sonunu getiremedi. Tanrıcılık bile oynadı ama yapamadı. Bunun için ona asla sinirlenmedim ama bunları yaparken diğerlerini aşağılık görme huyunu hiç sevemedim. Yazarın da dediği gibi her şey olmak isterken hiçbir şey oldu adam. Ne kadar herkesin ona bitik demesinden korksa da bence de bitik bir adamsın Papini. İç huzuru otuzundan sonra da bulduğuna pek inanmıyorum. Kitabı okurken eleştirdiğim çoğu şeyi söylemeyi unutmuş olabilirim ama genel fikrim bu kitabı sevmedim. Ben sevmedim diye kötü bir kitap diyemem. Herkesin alacağı bir şeyler vardır mutlaka. Ama bana pek bir şey kattığını da söyleyemem.
İktisatın ne olduğunu hep merak etmiş olanlar için çok güzel bir kitap. Ayrıca lise öğrencileri tercih yaparken hep bu bölümü yazarlar ama çoğunun en ufak bir fikri bile yoktur. Üniversiteye hazırlananlar ve iktisat okumaya başlayacaklar için akıcı, eğlenceli ve öğretici bir kitap.
Momo bir çocuk kitabı olmanın çok ötesinde bir kitap. İnsanların kendilerine daha fazla zaman ayırmak için daha fazla çalışmaları gerektiğini ama bunu yaparken de kendilerine ayıracak hiç zamanları kalmamasını anlatıyor. E tüm zaman daha fazla zaman için harcadığında çocuklar ihmal ediliyor. Onlar tek tip yerlerde toplanıyor. Yani bizim modern zamanımızdaki okullarda. Nasıl biz daha çok zaman için çalışıp mutlu olmamız gerekirken mutsuz oluyorsak onlar da mutsuz oluyor. İnsanlar sinirli, eğlenmeyi bilmeyen, gülümsemeyi unutan, tahammülsüz yaratıklar oluyor. Duman adamlar gibi griye bürünüyor insanlar, tüm şehir, tüm duygular,tüm dünya. Hiç sıcaklık kalmıyor herkesin içinde samimiyetsiz bir soğukluk. Tüm dünya onlara yeniliyor. Peki bilin bakalım yenemedikleri tek düşmanları kim? Doğru tahmin Momo. Momo'nun ders niteliğindeki masalsı öyküsünü mutlaka herkes okumalı.
Merhaba. Kuzeye Göç Mevsimi kısa ama mutlaka bir şey öğreneceğimiz bir kitaptı. Mustafa Said ve ve onun kuzeye gitmesi, isimsiz baş karakterin de kuzeyde (Avrupa) eğitim görüp ülkesine (Mısır) dönmesi ve aradaki farklılıklar çok iyi yansıtılmıştı. Afrika ve Avrupa karşılaştırılması yapılan kitapları pek fazla okumadım. Mısır'ın ülke olarak beni sinirlendiren çok özelliği oldu. Kadınların sünnet edilmesi, evlendirilecek kadınlar üzerinde hala babalarının söz sahibi olması çok sinir bozucuydu. Bunun yanında aşk ve psikolojik bunalımlar da iyi yansıtılmıştı. Elinize düşerse okuyun.
Tolstoy Savaş ve Barış'ı yazarken bizim savaşın ne kadar anlaşılmaz ve gereksiz bir olay olduğunu anlamamızı istiyordu bence. Kitaba baktığımızda nerdeyse tüm kitapta bir savaş hakimken barış bize sadece soyut bir kavram olarak veriliyor. Yazar barış düşüncesini hayatın güzelliklerine yerleştirmiş gibi. Özellikle karakterlerin savaşın ortasında düşmana karşı hissettikleri, yere düşüp gökyüzünü seyrederken tüm bunlara gerek olup olmadığı sorusu bizi de uzun süre düşündürtüyor. Yoksa barış sadece savaş kelimesinin zıttı olarak mı var? Her savaş top ve kılıçla yapılan mı? Şu an savaşlar başka şekilde yapılıyor ama dünyamızın bu kitapta yüzlerce sayfa anlatılan savaş meydanından bir farkı yok. Biz de bazı rastlantısal nedenlerden ötürü sembolik savaşlara itiliyoruz. Peki barış nerde? Belki de Tolstoy'un kitapta bize anlattığı o yüce duygu olan aşkta, insanın iç huzurunda, büyük yaralar almış gökyüzünü seyrederken düşündüğümüz ufak mutluluklarda. Herkesin kendine has bir şeyler çıkaracağı bir kitap. Bazılarımız bu kadar uzun savaş mı olur, kitabı okumamdaki amaç ne diye düşünebiliriz. Bunun hiç önemi yok. Klasik klasik olmasının hakkını veriyor bana göre.
Nazi katliamıyla ilgili bir kitap okudum. Deneme tarzı ama içinde yazarın kendi yaşadıkları da var. O kampta yaşamak, insanın en kötü şekilde aşağılanması çok üzücü. Sarsıcı gerçekleri okumak sizi çarpıyor. Asıl mesleği kimyager olan yazar ölmeden kamptan kurtulabildikten sonra bu zulmü herkesin bilmesi gerektiğini düşünüp yazmaya başlamış. Okuması bile çok zorken yaşamayı düşünemiyorum. Mutlaka okunması gereken bir kitap.
