“Sakin ol, gündelik yaşamın iyi niyetli aptallığına maruz kalıyorsun.”
Sayfa 87Kitabı okuyor
Ben doğrusu bir şeylerin değişebileceğini inanmıyorum. Çünkü değişmesi gereken şeyler, artık değişmeyecek kadar uzun bir zamandır sürüp gidiyor . Buna rağmen, bunun gerçekleşmemiş olması arzularımı yok edemedi.
Ancak en önemli yaşam deneyimlerimden biri , bir zamanlar çektiğim sıkıntıların eninde sonunda gereksiz vasıfsız olduğunu fark etmem. Bu yüzden hayatın benimle dalga geçtiğini düşünüyorum.
Bir kadın yaşamdan zevk aldığı anda daha da güzelleşir.
Sayfa 67Kitabı okuyor
“Havadaki kasvet herkese yansıyor, yani kasvet yeryüzündeki herkes için açık seçik ama bir yandan da genelliği nedeniyle önemsiz ve bu yüzdende görünür değil.”
Sayfa 121Kitabı okudu
“Onlarca yıldır daha iyi bir hayata hazırlanıp duruyorum.” dedim “ama o hayat bir türlü gelmek bilmiyor. İnsanın kendi mutsuzluğuyla ilişkisinin sadece onu beklemek olduğunu fark edene kadar uzun bir süre duygusal ve melankolik bir halde yakınıp durdum.”
Sayfa 120Kitabı okudu
…bir doktor sesler duyup duymadığımı sordu.”Hayır.” Diye yanıt verdim. “Ben hep kendimi duyuyorum.”. “Kendinizi mi duyuyorsunuz?” Dedi doktor. “Kendi kendimle ya da kendime konuşuyorum.” Dedim ona.
Sayfa 119Kitabı okudu
Böyle abartılı umutlara kapılmayı nereden çıkarıyorum ben!
Korku yargılanamaz. Bu bir suç değil.
Mutlu olabilmek için böyle bir savaş gerekli olmamalıydı.
Bir kez sevmiş olan ve hala sevmeye devam eden insan, kendini sevmeyi uygun hale getirmenin ne kadar zor olduğunu, nasıl uzun sürdüğünü bilir. İşte acı içinde bir daha kolay kolay tekrarlanmayacağını düşündüğün şey, bu sevme çabasıdır. Çekilen bu acı insanın içinde bir sevme tembelliği yaratır. Acı çeken kişi birdenbire, bu zor işi boşu boşuna yaptığı korkusuna kapılır.
Artık bir insanın ne halde olduğunu anlamam için yüzüne bakmam gerekmiyor.
“Onlarca yıldır daha iyi bir hayata hazırlanıp duruyorum” dedim
“ama o hayat bir türlü gelmek bilmiyor. İnsanın kendi mutsuzluğuyla ilişkisinin sadece onu beklemek olduğunu fark edene kadar uzun bir süre duygusal ve melankolik bir haldeyim yakında durdum.”
Ben her zaman bizi yaşlandıranın geçirdiğimiz yıllar değil, yaşadığımız deneyimler olduğunu düşünürdüm.
Televizyon insanların çaresizliğini acımasızca sömürüyor.