Dökme demirden bir kapısı vardır kafamın; bir de loş ışıklı dar koridorları ve zifiri dehlizleri.Koridorların iki tarafı, karşılıklı aynalarla kaplıdır.İçeri girenler önce kendilerini görür bu aynalarda, sonra da sonsuzluğa doğru uzayıp giderler. Siz de bilirsiniz,eğer kendisiyle meşgulse bir insan körleşir; ya da bilemezsiniz,kendinizle meşgulsünüzdür. Velahasıl içimde kör insanlar dolaşır.Ellerinde damgalat, kağıtlar, mühürler, ıstampalar... Kırkayakları ve mezar kaçkını solucanları eze eze yürürler.Pek koşmazlar, çünkü koşmak böylesi meşguliyetlerin ruhuna aykırıdır.