Beynimin içinde biriken milyonlarca soruyla boğuşmak zorunda kalmıyorum. Örn; gerçekse neden karşıma geçip iki kelam etmiyor,benim psikolojik hastalığım mi bu? demiyorum. Gerçek değil bu kadar basit diyorum. Çocuklarımla daha çok zaman geçiriyorum. Ofkelenmiyorum hemen. Yorganın altına kapatmiyorum kendimi. Sokak hayvanlarına bile zaman veriyorum seviyorum onları konuşuyorum. Kuşları seyredecek fırsatım oluyor. Daha çok kitap okuyorum. Daha çok gülüyorum. Daha çok uyuyorum. Ben sen yokken işin kısası iyileşiyorum. Sevmek mi gerek yok zaten bu saatten sonra karşıma gecsende bende ki hisler değişir mi bilmiyorum. O kadar çok alıştım ki yalnızlığa, sensizliğe, sessizlige... Bir gün olursa da ben olmam eskisi gibi onu çok iyi biliyorum. Sende ne yapacaksın duvarını boya en azından çiçekler ek bir şeye benzesin. Yıkıp geçemediğin gururunu iyi besle bari lazım sana. Unutma yanında olan hep o vardı, kibrin. Dikkat ette sonun olmasın. Beni düşünme ki zaten bunun doğru olduğunu bile düşünmüyorum. Ben sen yokken huzur bulurum. Alıştım çünkü en kötü durumlardan bile güçlü bir şekilde nasıl cikacagimi biliyorum. Huzuru da bulurum, aşkı da , sevgiyi de... Yeter ki gölge etme. Ben güneşi severim, yıldızları, gökyüzünü.