Göremezler, canım, göremezler
Sende benim gördüğümü, onlar bi' yudum nefesler
Aşkım yalan değil, ne de hevesten
Çok bekledim bunu inan, aç bana yüreğini...
Kimse kimseyi anlamaz bu dünyada...
Kağıtlar dolsa,kalemler tükense...
Bütün şiirler toplansa...
Kafiyeler ardı ardına...
Alfabenin bütün harfleri...
Kelimeler dizilse yan yana...
Anlatılmaz, anlaşılmaz...
Nefesler tükenir sonunda...
Şiir
DİYE
Sebepsiz fırtınalar var
nefesler tutulur adeta.
Yana yakıla kurcalarsın
nasıl geçiyor zaman diye.
Anlamsız kurgular var
yürekler sessizleşir adeta.
Özene güzele bakarsın
gönül seçer sevdan diye..
22/04/2024
20:05/ pazartesi
Yazan: 
Şair Şebnem örs
O kadar yorgunum ki benim için anlamı olan şeylerden vazgeçtiğimi yeni yeni anlıyorum. Yaptığım hiçbir şeyden tat almıyorum, aldığım nefesler ağır geliyor, dinlediğim müziği kaldırmıyor kafam…
Bazı acılar tarif edilemez.
Kelimeler yetmez tarif etmeye,
Boyalar yetmez çizmeye,
Nefesler yetmez anlatmaya,
Ve son olarak kalpler de yetmez anlamaya.
Hayat
“Hayat sayılı nefesler, bitecek ömür ve gelip geçecek günlerden ibarettir. Ben ölümü bekleyen ve ruhumun çıkması için koşan biriyim.”
Said b. Haris
Özleminde demlendi kelimesiz nefesler,
Ah, çıktı bazısında,
Bazısında da af.
Ah'lar çoğalacakken irkildi ademoğlu birden. Af'ların kucağına koşuverdi hemen.
Bir Ahı kaldı heybesinde, onuda kıyamadı tutar dercesine.
A.
“Birdenbire bir şey oldu. Küçücük bir şey. Bir kapı açılmıştı, bir rüzgar esmişti, biri nefes almıştı, biri gözünü çevirmişti.”
Düşünceler, yürüyüş yollarında açığa çıkmak ister. Yürümek eyleminin, bedeni koordine ve istikrarlı hareket ile disipline etme çabası, beyin ve beden arasında kurulan bağlantıdaki sempatik ilişkinin mucize bebeği olarak görülebilir. Bu denli tüm cümlelerim hep yürüyüşlerle başlar. En azından Tolstoy (!) gibi başka bir şehre gitmenize gerek yoktur. Şaka şaka. Yürüyorduk. Montlarım, kamburlarım, çuvallarım, zincirlerim, yokuşlarım, dişli çarklarım, yağlarım, kaslarım, sularım. Hah, en önemli şeyi unutuyordum. Burnun diyecektin, değil mi? Hayır, burun olamaz. Yürürken, kibirden ve egodan arınman gerekir. Yürüyorduk. Birdenbire bir şey oldu. Küçücük bir şey. Bir kapı açılmıştı, bir rüzgar esmişti, biri nefes almıştı, biri gözünü çevirmişti. Kapılar açıldı, montlarım gitti. Rüzgarlar esti, çuvallarım ve kamburlarım düştü. Nefesler alındı, zincirlerim ve dişli çarklarım çözülüverdi. Gözler çevrildi; yokuşlarıma, kaslarıma, yağlarıma, sularıma ve yürüyüşlerime yaz geldi.
-Melike Demirci
Yaşam hoş bir adettir,
Yaşamın ölüm genişliğinde kanatları vardır,
Aşk kadar sıçrayabilir,
Yaşam, alışkanlık rafına kaldırıp
Unutulacak bir şey değildir.
Yaşam elin çiçek koparma isteğidir.
Yaşam turfanda siyah incirdir,
Yazın ağzında buruk bir tat.
Yaşam böceğin gözünde ağacın boyutudur.
Yaşam yarasanın karanlıktaki tecrübesidir.
Yaşam bir göçmen
Geceye Şiir. Ali Emre. Misafir Nefesler
Tüm koşuşturmalardan, kocaman kalabalıklardan geriye kalan bir yığın yalnızlık ve fazlaca fotoğraf karesi
Karışık duygular içinde, gülüşmeler ve hüzün ile kaplı duygu selleri sonrası, ağırdan bir veda havası.
Gitmeler yakın ve her gitmede belki de bir "hoşçakal" dan daha fazlası...
Anladım ki dört bir yanım artık "misafir nefesler" deryası...
Bugün ayrı olduğumuz 97.gün. Bir insanın günde 23.000 kez nefes aldığını düşünürsek senden ayrı 2 milyon küsür nefes almışım.Aldığım nefesler kalbime batıyor Ayşegül, anlamıyorsun.
#poyrazkarayel
Bakma öyle yabancılar gibi
Sesin ayazken içim üşür
Ne korkular azat ettim, be canım
Soyun sen de, biraz beni düşün
Göremezler, canım, göremezler
Sende benim gördüğümü, onlar bi' yudum nefesler
Aşkım yalan değil, ne de hevesten
Çok bekledim bunu inan, aç bana yüreğini...