Ya birlikte eskimeye çalışırken sevgimizi unutur ve hayatımızdaki taşları yerinden oynatırsak? Sevgi güzeldir; karşılıklı olunca daha da güzellik katar işin içine. Ama insanlara fazla değer vermek belli bir noktada çökertir bizleri. Kimse kalıcı veya gidici değildir! Ama bunları göz önünde bulundurup önlemlerimizi almak bizlere kalmıştır. Hiçbir şey için geç değil... Herşey devam ediyor. Hayat ciddiye alınması gereken saçma bir şeydir bunu unutmayın! Sizi sevmeyenlerle değil, sevenlerle birlikte olun.
Benimle oyunlar oynadın, kırıldıktan sonra topladın. Aynı olmadı... Sevmeye çalıştım, izin vermedin. Belki de bu sefer ben başaracaken sen mahvetmişsindir... Yüreğim kandı sana, bir umut avunmaya.
Her şeyi duyan sen, duyamadın mı beni? Her şeyi bulduysan bulamadın mı beni? Her şeyi bilen sen bilemedin mi beni? Belki de biz öğrenmeliyiz... Belki de biz sevmemeliyiz..!
Sizce de sevmek biraz, hatta fazlasıyla cesaret istemiyor mu? Ben cesaret edemiyorum açıkcası. Çünkü herkes değişir ve en çok da değişmem diyenler.. Bu yüzden sizi bırakacağını veya ilerlemeyeceğini bildiğiniz biriyle olmak, sonra da ayrılınca üzülerek kendinize eziyet çektirmek ne kadar doğru? Doğru olduğunu sanmıyorum. Gerçek aşkı bulursanız kaçırmayın tabii ki. Çünkü en saf ve güzel olanı o..
Sanırım bu işi beceremiyorum.. Sevmeyi denedim, denemek istedim. Beni seven birini bulduğumu sandım. Ama insan oğlu işte ilk başta çok yakın, hevesini alınca gidiyor.. Sorun bende mi, onlarda mı bilmiyorum. Yani konu şu ki size aşkından yanıp tutuştuğunu bile söylese, bunu sizin hissetmeniz önemli. Çünkü herkes yalan söyler. Bizler de dahil :)