Bu kalabalık bunaltıyor artık. Varlıkları değil, sesleri. Koca bir gürültü koca bir kıyamet, asıl duymamız gerekenleri gizliyor gibi. Ayhan Geçgin, "İnsan sesinin olmadığı bir yere gitmek, durmak, sadece boşluğu dinlemek istiyorum. İnsan sesi, dinlemem gereken şeyi işitmemi engelliyor." der. Öyle bir his sevgili okur: Kısacık bir
Keman
KEMAN
Derin bir uykudan uyanır gibiydim. Gözlerimi açmadan evvel iyice kendime gelmeyi bekledim. Etrafa bakındım. Bulunduğum yer tanıdık değildi. Neredeydim? Ne olmuştu bana? Bir türlü çözemiyordum. Yattığım yatağın hemen yanı başında bulunan pencere bir koruluğa bakıyordu. Ama ne ev ne de bu koruluk bana aşinaydı. Karnıma bir sancı girince
Bu kadar benzerlik olur mu ?
Arkadaşlar burası neresi Afyon mu ? Izmir mi ?Her ilde mi var bu kavşak neden bu kadar benzerlik ?
Öylesine.
Kulaç atıyorum engin denizlere, yüzme biliyordum fakat dalgalar aleyhime yön alıyorlardı. Savaşıyordum. Daha hızlı yüzdüm, yoruldum. En sonunda denizin akışına bıraktım kendimi, savruldum. Şimdi bir deniz kenarında oturuyorum. Burası neresi bilmiyorum. Geçmişime bakıyorum, o uçsuz bucaksız denize. Karanlık, tek gördüğüm karanlıktı. Geçmiş artık yoktu ve benim bugünüm hiç olmadığı kadar anlamsızdı. Çelik yeleğimin bu dünyada bir hükmü yoktu. Kurallar kaldırılmıştı. Herkes başına buyruk. İnsanoğlu mağlup geldi. Bunca savaş, yaşam dürtüsü, bu istek... Niye? Her neyse.
Onuncu Köy
Topladım valizi, sordum adresi
Bilen var mı, onuncu köy neresi?
Gitsem satın alsam, kaça metresi
Bilen var mı, onuncu köy neresi?
İnsan bu sürüde kaybolur yiter
İnsanlar tanıdım insandan beter
Burası son köydür, kaldığım yeter
Kundaktan Gelen Ses Annem
KUNDAKTAN GELEN SES: “ANNEM”
BURASI DA NERESİ?
Meşe ağaçları, yapraklarının dansını rüzgâr eşliğinde seyre daldığı, bahar güneşinin hafiften yüz hatlarını bronzlaştıran, hayatın meşakkatli yamaçlarını şimşir ağacından yaptığı bastonu andıran değneğiyle tırmanmaya çalışan onca insan arasında yerimi almışım tarihini ve saatini tam olarak bilemediğim bir yaz günü. Hayat bana rahat yüzünü cömertçe gösterse de duyduğum ama göremediğim birkaç ses, oldukça telaşlı bir ortamın olduğunu istemsizce fısıldıyor kulağıma. Tek göz bir yerde aylarca sorguladığım sesler daha bir belirgin gelmeye başlamış ve ben şaşkın ördek yavrusundan farksızım şu an. Belki de yıllar sonra öğrenecektim dağların gökyüzüne kadar uzanıp sonsuzlukta bulutlar yutmuşçasına sisler içinde gizemli kalacağını. Hayal kurmanın ne kadar da anlamlı olduğunu bana sevgiyle davranan kadından öğrenecektim belki de.
"içinde acıyan bir yer vardır!
Kimseye tam burasi diyemezsin.
"Ama Allah tam neresi hep bilir"