Kulağımda A Broken Iris, "A New Hope"I dinlerken ben de yeni bir umut, bir işaret arıyordum....
O sırada gözümün önünde beliren güvercine baktığımda önce hayal gördüğümü sandım. Seke seke yürüyordu balkon pervazında ve bir bacağı yoktu. Dikkatli baktığımda onun da benim gibi sol bacağının olmadığını gördüm. Dalan gözlerimi ovuşturdum ve ona baktım. O da bana baktı. Sonra bir anda süzüldü maviliklere. Koskoca evrende tam da işaret ararken gelip beni bulan tesadüf değildi, biliyordum. Gözlerim doldu. Kafamı kaldırdım ve yüksek sesle:
"Teşekkür ederim, teşekkürler." dedim.
Sayfa 90 - Doğan Egmont Yayıncılık
Evet başıma gelen hiçbir felaketi değiştiremem ama onlarla yaşamayı seçebilirim.
Sayfa 91 - Doğan Egmont Yayıncılık
Sahi onu neden kaybetmiştim? Evde oturup her gece herkes uyuduktan sonra ağlamak için mi? Onu hayatta kalmak için kaybettim ama hayatı kendime zindan edip duruyorum. Kimseye ağlayamıyorum, yüksek sesle canımın ne kadar yandığından bahsedemiyorum, ancak sessiz hıçkırıklarım dolduruyor tüm geceleri.
Sayfa 91 - Doğan Egmont Yayıncılık
alışveriş yaptık, yedik, içtik, çok da güldük o gün. İnsanlar şoka uğramış gibi afallayarak bana baktıklarında dimdik yürüdüm. Kendime acımıyordum. Böyle doğmamıştım ama böyle ölecektim. Bunu çok iyi biliyordum. Bazı küçük anıların hayatımızı sonsuza kadar değiştirebilecek güçte olduğunu biliyordum.
Sayfa 93 - Doğan Egmont Yayıncılık
Kemer ışıkları yandığında herkes panik oldu. Kalbimi kulaklarımda hissediyordum ben de. Pilot da uçağı indirmekle uğraşıyordu olacak ki tek kelime etmiyordu, ortalıkta hostesler de yoktu. Derken çıkış ışıklarının bir bebeğin yüzüne vurduğunu gördüm. Gözlerini kocaman açmış etrafı izliyordu. Annesi dua ediyor, babası ise onu havaya kaldırıp sallıyordu. Şu an bu uçak belki de düşecek diye geçirdim içimden. Belki öleceğiz. O bebek daha yürüyemeden kaybedecek hayatını, arkadaki teyze ise torununa kavuşamadan. Ölüm bu kadar ani ve plansızken kanseri gözümde neden bu kadar büyüttüğümü düşündüm. Sonu değiştiremeyeceksem geçen zaman boyunca kendimi neden üzecektim ki? Korkunun beni yiyip bitirmesine izin verirsem farkında olmadan son zamanlarımı çöp etmiş olacaktım.
Sayfa 100 - Doğan Egmont Yayıncılık
Güldü.
"Sen nasıl bir insansın, benim seni teselli etmem gerekiyordu asıl."
"Harika bir insanım, bunu biliyorum, bu konuya hiç girmeyelim şekerim.
Sayfa 102 - Doğan Egmont Yayıncılık
O noktada bir kurtarıcının gelmesini bekliyor insan. Ne bileyim, büyülü bir mucizenin olmasını. Ama olmadı; gerçekler izlediklerimden, bildiklerimden daha acı ve daha sertti.
Sayfa 103 - Doğan Egmont Yayıncılık
İkimiz de ağlıyorduk.
"Sen böyle yaparsan ben hiç dayanamam." dedi.
Burnumu dirseğimle silme pisliğini yapıp:
"İzin ver bugün de ben böyle yapayım." dedim.
Sayfa 104 - Doğan Egmont Yayıncılık
Denizi gören camın yanına bir sandalye çekip oturdum. Ayın denize vuran pırıltılarını izlerken birden görüntü bulanıklaştı. Gözlerimi kapattığımda tuzlu yaşlar yanaklarımdan süzülmeye başlamıştı bile. Yaşamak istiyorum, yaşamak istiyorum diye sayıklamaya başladığımı ve hiç durmadan dakikalarca ağladığımı hatırlıyorum.
Sayfa 105 - Doğan Egmont Yayıncılık
Şimdi, burada vazgeçmeyeceğim. Kaybedeceksem de 'yaşarken' kaybedeyim.... Ay şahidim olsun ki, tüm karanlık anılarımı aydınlatmadan pes etmeyeceğim.
Sayfa 105 - Doğan Egmont Yayıncılık