Bugün dünya sistemi dediğimiz finans ve teknoloji hegemonyası küfür sistemiyle örtüşmüş durumdadır. Ama dünya sistemi yerküre üzerindeki yayılmasını tamamlamadan önce küfür sistemi vardı ve Müslümanlar küfre olan uzaklıklarını öncelikle zihnî (kalbî) değerleri sebebiyle ölçebiliyorlardı. Günümüzde eğer küfür sistemi dünya sistemi ile örtüşmüş halde ise biz müslümanlar için "sistemin dışında kalmak" inancımızın gereği istemediğimiz bir şey olsa gerek diyorum.
Müslümanların yapması gereken şeyin sistemle (medeniyet ve teknolojiden oluşan ve bunların birbirlerini besledikleri mekanizma) uzlaşmak, ona yeni tasvirler getirmek, ona alternatif olmak değil; sistemi tümden, sunduğu düşünme biçimi, bilgilenme biçimi, yaşama biçimi, eğitim biçimiyle, herşeyiyle reddetmek, dışında kalmak, tekerleğe çomak sokmak olduğunu ısrarla vurguluyorsunuz...
Neden? Çünkü gücümüz neredeyse, zaafımız da orada beliriveriyor.
Eğer katıksız Türkçe konuşacağım diye tutturursanız "hiç bir şey" diyemezsiniz. Çünkü "hiç" Farsça "şey" Arapçadır.
Medyanın yönünü bizatihi iktidar belirliyor. Dolayısıyla, medya tarafından sevk ve idare ediliyor gibi olan insanlar medya olmadan da iktidarın başka araçlarıyla zaten sevk ve idare edilmekte bulunan insanlardır. Medya denetim kurmuyor, sadece denetimi pekiştiriyor. Medyanın kendine mahsus hedefleri yok, bu yüzden bağımsızlığından söz etmek yanlış. Hatta dünya çapında medyanın özerk bir karaktere bile sahip olduğu söylenemez.
Bir sinekle bir devlet başkanı arasında ne benzerlik vardır?
—Her ikisi de gazeteyle öldürülebilir
"İnsan hür doğar" demişti Rousseau, Toplumsal Sözleşme'sinde, "ama her yerde zincirler altındadır."
Uzlaşmayı reddedenlerin kendi değerlerini yatırım konusu yapmadıklarını görürüz. Onlara bu yüzden muhteşem deriz. Onlar uzlaşmadıkları sürece muhteşem kalırlar.
Yani bu dünyada yalnızca yaparak değil, yapmayarak da etkin olabiliriz.
İnsanlar arasında çıkar bağı değil de gönül bağı varsa, her biri muhatabını korumayı gözeterek davranacaktır. Bu yüzden taraflar ilişkilerin dengeli ve eşit olmasını istemeyecek ve bilakis dengeyi ve eşitliği karşısındaki lehine bozmaya çalışacaktır. Karşısındaki mı dedim? Dil sürçmesi. Gönül bağı ile bağlı insanlar bağlandıklarını karşılarında görmezler. Hatta onu kendilerinden ayıramazlar bile. Gönül bağı ortadan kalkabilir bir bağ değildir. Çünkü gönülden bağlı olanlar nasıl, ne sebeple ve hangi şartlar altında bağlı olduklarını bilmezler. Bağlılıklarını bir usule bağlamış olsalardı, her usulsüzlük bu bağı çözerdi. Bağlarının bir sebebi olsaydı, o sebeple birlikte bağ da kaybolurdu. Belli şartlarda gönül bağı tesis edilebilseydi, o şartlara hakimiyetle gönüllere hakimiyet mümkün olurdu. Halbu ki gönül bağı çözülmez çünkü gönlün nereden bağlı olduğu bulunamaz.
Kim olduğumuzu bilelim, kimlerle iş tuttuğumuzu anlayalım. Böylelikle toplum içinde, insanlar arasında haklı ve adil bir yere sahip olalım.
Sorumluluk dediğimiz bir şeyi söylemek zorunluluğunun sorumluluğu olduğu kadar, o söylenenlerin neye mal olduğunu bilmenin de sorumluluğudur.
Bir insan madem dile getirdiklerinin anlaşılmasını istemiyor, o halde neden bir yazar olarak ortaya çıkmış?
İçinde yaşadığımız medeniyetin iliklerine kadar işlemiş olan riyanın hepimizi ne ölçüde etkiledi ğini bir bileydik ne iyi olurdu!
Okumayı ciddiye alan kişiler neden "Ne okumamı tavsiye edersiniz" sorusunu sormazlar? Çünkü kitaplar insanı kitaplara götürür. Kitapların kendileri zenginliklerini ve yetersizliklerini ele verirler. Okumanın rehberi okumaktır.