Nedendir bilinmez beni ben olduğum için kabul eden kimse yok. Herkes kendince şekil vermeye çalışıyor, cidden kimse düşünmüyor mu? bu nasıl kırıcı bişey ya da ben mi fazla düşünüyorum herşeyi. Bunu ağlıyarak yazıyor olmak da ayrı bi komik geliyor. Kendimi ifade etmek o kadar zor geliyor ki kaldı ki kendimi anlatabileceğim kimsenin olmaması bile yorucu insan arıyor, kendinisini anlayan birini arıyor. O kadar boşlukta keşke yazmayı becerebilseydim bari, içimi rahatça dökebilirdim (:
Acıyan yerlerini öpecek biri varsa hayatında, önemli olmaz düştüğün yerler. Atıldığın kuyular, aldığın yaralar, yalan çıkan bildiğin tüm doğrular, işittiğin tüm kötü sözlerin yeri bile çabuk iyileşir o zaman. Nasihat etmeden, küçümsemeden dinleyen, anlatırken bile geçecekmiş gibi gelen, yuva sıcaklığında bakışlarıyla içini ısıtan, seni olduğun gibi kabul eden, değiştirmeye çalışmayan, istediği kalıplara uymasan da, seni sevmekten asla vazgeçmeyen biri varsa eğer, korkma incinmekten! Bırak sıyrıklar olsun dizlerinde, O gelir, öper ve geçer..
Varım ama yok gibiyim,
Unutulmuş gibiyim ben,
Görmemezlikten gelinen biri gibiyim,
Bu yüzden herkese uzağım.
İstenmeyişim bu kadar hissettirilmeseydi Belki kendime nefretim,
Bu denli çok olmazdı.
Aslında anlatacak çok şeyim var
Ama anlamayacağınıza emin olduğumdan Susmak işime geliyor.
Anonim