Nur içlek
@nur_iclek
Öğrenci
19 Nisan 2008
43 okur puanı
Aralık 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Murathan benim en derin, unutulmaya yüz tutmuş ama unutmamak içinde bir yandan inatla direndiğim yaramdı. Hala oluk oluk kanayan yaram...
Ne yaparsak yapalım. Ne kadar kaçarsak kaçalım... Ne senin benden başka gidecek yerin var, ne benim senden başka yolum...
Okur Takip Önerileri
Bu canlı Aybüke... Sen fark etmesen de canlı. Yaşıyor. Canı var. Kırılıyor... Üzülüyor... En çokta sevdiğine kırılıyor. Hatta en çok en sevdiğine kırılıyor. Ama ben... İlk defa seni kalbimde taşırken yoruldum....
Sadece çöktüğüm yerde,ellerim yüzüme kapalı bir şekilde ağladım. Ağladım ve ağladım.
Ben,26 yaşında Murathan gitti diye için için ağladım.
Tıpkı 6 yaşında Kepçük gitti diye avaz avaz ağlamam gibi.
Benim yaram benim canımı yakmaz Pamuk. Ama senin yaran... Benim canımı paramparça eder.
"Bunlar alışkanlık Ayşegül. Ama bu durum..."
"Sevgi de bir alışkanlıktır Egemen bey. Kalbe bir kere giren şeyler değişmez. Ne olursa olsun hep oradadır. İster nefret. İster sevgi..."
Yüzüm kime dönük olursa olsun,
Yüreğim hep sana dönük olacak.
Kaldı ki ben senden başkasına,
Kapı nasıl açılır bilmiyorum...
CEMAL SÜREYYA
Nur içlek tekrar paylaştı.
Ağlamak için gözden yaş mı akmalı?
Dudakları gülerken insan ağlayamaz mı?
Sevmek için güzele mi bakmalı?
Çirkin bir tende güzel bir ruh kalbi bağlayamaz mı?
Hasret;özlenenden uzak mı kalmaktır?
Özlenen yanındayken hicran duyulamaz mı?
Öldürmek için silah, hançer mi olmalı?
Saçlar bağ, gözler silah, gülüş kurşun olamaz mı?
Victor Hugo
Onun en büyük acısı buradaydı... İki cenaze vardı içinde... Biri kalbinde... Biri rahminde...
Aybüke...Kitabı okuyor
Bana kalbin ne kadar Kepçük?
Gökyüzü kadar...
Murathan....
"Artık ağlarken de güzelsin...
Vedalar cam yakar Pamuk. Belki de canının yanmasını istemediler.
Özledim.
Ben seni ezbere biliyorum Gökçen.
Hani benim sonralarım seni mutsuz ediyordu?
Kimse saçının teki dokunamaz Gökçen. Ben varım.
Adana İzmir'e çok uzamış Pamuk. Yürüyüp yürüyüp bitiremeyince anladım.
Eğer benim yanımdaysan,sana ulaşabileceğim bir konumdaysan senden uzak falan durmam!
Şimdi bakıyorum da... Renkler var..."
Kepçük...
"Sen benim Pamuk'umsun.
Kız seni varya...
Ya başka çocuklara gidersen? Artık beni istemezsen?
Gökyüzü kadar...
Düşersin Pamuk. Elimi bırakma.
Bin sırtıma. Dütt dütt oynayalım, hadii.
Saçlarını yolacağım!
Saçlarını örelim mi?
Benden çok uzaklaşma Pamuk. Kaybolursun...
Senin canın acırsa benimki de acır.
Yapışma!
Ödev yapıyorum,git başımdan.
Gel buraya cadı!
100'e kadar say.Geliyorum.
Uslu ol. Aklım sende kalmasın.
Pamuk... Gökçen... Cadı... Yer cücesi... Benim Pamuk'um... Pamuk... Pamuk... Gökçen..."
"Çünkü bir tek Murathan kavga etseler bile Gökçen'in elini bırakmıyor... Onunla olunca..."derin bir nefes verdi. Ve cümlesine kısık bir mırıltı şeklinde tamamladı.
"Gözün arkada kalmıyor..."
"Ama önceden renkler pek yoktu..."dedi bakışları bendeyken. Sonra tekrar ufuğa döndü." Şimdi bakıyorum da... Renkler...var..."
"Baban burada olsa, tuttuğun bu elden razı gelirdi."
"Murathan'ın elini bırakma Gökçen.
Bakkala sakın Murathansız gitme kızım.
Murathan'ın eline yapış Mavişim. Tanısan bile başkasına gitme.
Oyun oynarken Kepçük'ün elini bırakma tamam mı babacığım? Kaybolursun bak yoksa.
Gökçen gözünün önünden kaybolmasın Murathan. Sakın elini bırakma oğlum."