Ne yazık ki...
İçleri kin, öfke ve nefret...
Dışları tebessüm ve uygarlık kokan insanların arasında yaşıyoruz.
Yazıyorum yazdıkça tükeniyorum...
Defterin boş sayfalarını ne zaman açsam
Kalemi elime her aldığımda yazmaya başlıyorum
Yüreğimdekiler birer birer sayfalara dökülüyor
Sanki dökülen kelimeler kelime değil de
Damla damla kanım akıyor sözcüklere dönüyor
Her sözcükte eriyorum tükeniyorum
Yavaş yavaş bende bitiyorum
Yazdıklarım kimi zaman acı öfke kin ve nefret
Kimi zaman aşk sevgi
Unutma ey talib, yeme içme orucu tutmak kolay, fakat hased kin nefret intikam öfke şiddet ihtiras orucu tutmak çok zor.
Dücane
“Yüreğim kin, öfke, nefret…
Her gün içime binlerce cehennemi ve arafı sonsuza dek gömdüm.”
İnsanlar diyorum
Sonra aklımda kurduklarımın elde tutar bir tarafı olmadığını farkettim. O an durdum. İnanmak istemedim. Ve kabullendim. İnsanlar mı değişiyor yoksa bir müddet sonra insanları gerçekten tanımaya mı başlıyoruz? En çokta bu soru kafamı kurcaladı. En çokta bu soru uykularımı kaçırdı.
Aklımda kurgulandıklarıma gelirsem, ne bileyim insan böyle her