Eğdi başını sağ omzuna.
-ben geldim” dedi.
Mahcuptu ama muhtaçtı da.
Mahcuptu çünkü;
her gece gıkını çıkarmadan dinliyordu onu.
Muhtaçtı çünkü; başka anlatacak bir kimsesi yoktu.
ellerini iki yanağına yapıştırdı.
“Eyvah, bugün de yaşadım” dedi.
süzülen yaşları karıştı akan sulara.
susmayacak kadar çok ağladı.
Ama maalesef saati dolmuştu ve alışmıştı.
yanından ayrılmak zorundaydı.
Bu yüzden kurulu bir oyuncak bebek gibi.
Aniden susabiliyordu.
Ve sustu.
Şimdi de sahibini mutlu etmeye gidiyordu.
Gitmenin ekseriyetle iki yönü vardır. Biri neşe, umut, heyecan taşır öteki daima keder. Mevsim Yenice bir başka öyküsünde tam da bundan bahseder: "Nereye gideceğini sormuyorum. Çünkü ikimiz de biliyoruz; gitmek gitmektir, neresi olduğunun önemi yok." Bazen sadece gitmek gerekir sevgili okur. Önemi yoktur varılacak yerin, giden için de
Denize karşı bir bankta,
Omzuna başımı yaslayıp,
Sesinden şiir dinlemek gibi
Çocukça isteklerim oldu bağışla...
Nazım Hikmet Ran
Denize karşı bir bankta , omzuna başımı yaslayıp , Sesinden şiirler dinlemek gibi Çocukça isteklerim oldu.. Bağışla…"
~Nazım Hikmet Ran~
Mü'min ile münafık arasındaki ayrımı yapamayan cehalet ehli! Münafık karekterini müslümanın omzuna yükler...
Denize karşı bir bankta,
Omzuna başımı yaslayıp,
Sesinden şiirler dinlemek gibi
Çocukça isteklerim oldu.
Bağışla..
Nâzım Hikmet