“sonraki acıyı bilmeyen cahil yakın mutluluğu seçer, sonraki mutluluğu bilen bilgili ise yakın acıyı seçer.”
-sokrates
nedir “soyut idealizmin romanı”nın karakteristik özelliği?
bir yanılsama üzerine kurulmuş olmasıdır. bu roman tipinin ilk örneği ‘don kişot’ özne ile dış, ben ile dünya arasındaki ilişkide, dünyanın başlı başına anlamlı olduğuna inanmış, insan ile, özne ile dış (gerçeklik) arasındaki uyumu “şimdi burada” kurabileceğine inanmıştır. dünyaya aslında sahip olmadığı bir anlamı yakıştırma paranoyasıdır bu. kahraman (paranoyak deli) bu dünyada hedefine ulaşmasını önleyen güçlerin, öyle aşkın, fizikötesi bir yerden değil de, tesadüflerden, hesaplanamaz aksaklıklardan kaynaklandığına inanır.
(Don Kişot)
bu nedenle de “soyut idealizmin kahramanı” hiçbir zaman dünya ile, dış, nesnel gerçeklik ile değil de, onun yerine koyduğu kafasındaki (hayali)
gerçeklik ile karşı karşıya (ya da iç içedir)’
sanki icim bombos, cekilmis. yalnizca kuru bir goruntuden ibaretim. ruhuma pranga vurulmus da susturulmus. eskiden konusmak isterdim. bir duruma, bir olaya ait onerilerim, fikirlerim, dusuncelerim olurdu. hos, o zamanlar ne dinleyen vardi ne umursayan... fakat benim fikirlerim vardi yine de. simdiyse icim bosbos. zihnim susmuyor elbet ancak anlamsiz bir silsile gibiler. bir dusuncem yok. bir fikrim yok. ben yokum. icim bombos.
Okur Takip Önerileri
Darmadağınık kalbimin saçıldığı döşemeler biliyordu her şeyi. Her acımı. Her zaferimi. Her kederimi ve en nihayetinde beni. İnsanların bakıp da göremediği zihnimi,
Duyup da dinlemedigi sesimi,
Bilip de inkar ettiği ölümümü,
Yaşamımın her, ölümümün son zerresini.
-cherrysplath
İnsan sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler ve hiçbir şey olmaz. Bekleyip durur insan. Hiçbir şey olmaz. İnsam bekler, bekler, bekler. Şakakları zonklayana dek düşünür, düşünür, düşünür. Hiçbir şey olmaz. İnsam yalnız kalır. Yalnız, yalnız...