Birbirine karışan belirsiz, bulanık hayaller gerçek, gerçek ise ağır, zor ve neşesiz bir hayat olmuştu.
yaslı, puslu, yağmurlu beş perdedir bu oyun
Dinle, bak hayat nedir:
1. Perde: Gökyüzü kurşun renginde. Canınızı yakarlar.
2. Perde: Gökyüzü kurşun renginde. Tekrar canınızı yakarlar.
3. Perde: Hava kararır, yağmur başlar.
4. Perde: Karanlık çoğalır. Bir kapı görülür.
5. Perde: Gece, koyu gece, kapısı kapalı. Dışarıdasınız. Kapının dışında.
Meğer ölmek ne kadar iyiymiş, ölüm hiç de dayanılmaz bir şey değil sanırım. Ölüme dayanamadığı için geri gelmiş tek kişi yok ki. Belki de çok hoş, ölüm; belki de hayattan daha hoş.
Okur Takip Önerileri
sen bana, "Yaşamaya devam et!" diyorsun ha? Ben dışarıda, kapıların dışındayım, yine dışında. Dün gece kapıların dışındaydım. Bugün yine dışında. Ben daima kapıların dışındayım. Ve kapılar kapalı.
Tanrı'ya, onu bana bağışlaması için dua edemiyorum; ama yine de sanki o bana aitmiş gibi geliyor. Tanrı'ya, onu bana vermesi için dua edemiyorum; çünkü o bir başkasına ait.
Sabahları doğan güneş güzel bir günü vaat ettiğinde, "İşte yine insanların birbirilerine zehir edebileceği bir nimeti bağışlıyor gökyüzü!" diye haykırmaktan kendimi alamıyorum. İnsanların birbirine zehredemeyecekleri hiçbir şey yok; ne sağlık ne itibar, ne sevinç ne de tatil!
Kendisiyle mezarı arasında yalnızca kendi ölümü vardı. Teslimiyet içinde iri, ağır, mükemmel yağmur damlasına kulak verdi; damla başka bir dünyaya doğru düşüyordu – akıllı hayvanların yanlışlar ve saçmalıklarla dolu dünyasına.
İsteklerimiz öyle çatışır ki kaderimizle
Bütün kurduklarımız yıkılır gider.
Düşünceler bizim, olaylar bizim değiller.
Gel gör ki cömert yüzün gülmüş öbür ozana,
Güçsüz kalmış şiirim, konu kalmamış bana.
Bir yanda insanın içindeki yayılma, yeni buluşlar yapma ve öteye beriye devinme itkisi; öte yanda sınırlamalara gönüllü olarak boyun eğme, alışkanlığın raylarında devam etme ve sağıyla soluyla ilgilenmeme konusundaki içsel güdü var.
"Ben kendi katilimi seviyorum; ama seninkini, onu nasıl sevebilirim!"
"Benim yerimde romantik biri olsaydı şöyle derdi sana: 'Artık yollarımızın ayrıldığının farkındayım.' Oysa ben kısaca 'Artık bıktık birbirimizden,' diyeceğim."
"Dünyanın dönmesine karışamayız," dedi Delaura.
"Ama bize acı vermemesi için bunu bilmezlikten gelebilirdik," dedi psikopos. "Galile'ye asıl gereken, inanç değil yürekti."
Sierva María, şarkılarda dedikleri gibi, aşkın her şeyin üstesinden gelebileceğinin doğru olup olmadığını sordu ona.
"Doğrudur," diye yanıt verdi babası, "ama sen yine de inanmasan iyi olur."
keşke yüreklerimizi de yıkayabilseydik
geçen zamanın kirinden,
ve tıpkı onlar gibi benliklerimizi de,
arındırabilseydik su ve havanın büyüsüyle
