Umutsuzluk yok. Gün gelir , gül de açar, bülbül de öter.

ellerim yağmura açılmış sakallarım ıslak
ben ki cehennemde bir allah gibi yalnızım

kendimden kurtulmak için gölgemi koridorda astım

benim acılarım ilâhlar gibi şiirlerimi doğuruyorlar
onları karanlıkta bembeyaz gözleriyle görüyorum

dinamit taşırmış gibi gözlerini taşımasam

ben ismimi kaybetmişim yazdığım her şey yarım

İçimde sonrasız bir yolculuğun iç bulantısı

çocuklar gibi sevdim devler gibi ıstırab çektim
damarlarımda dünyanın bütün rüzgârları

Henüz lâyık değilken tomurcuk kadar aşka
Sana gül bahçesini kim açar benden başka !