Yaşamın ne sana ne de bana gereksinmesi var... Sen öldün, ben de ölüyorum. Ama hiç önemli değil, çünkü yaşam ölmez..
Sen her dünün bir yarın, her yarının bir fetih olduğu yerde yaşıyorsun. Gerçeklerin en korkuncunu görmedin daha; dünya değişir ve hep aynı kalır…
Sevgili kızım, oğlum…
Ve Tanrıdan dileğim, her zaman, her şeyi en güçlü olan, en kıyıcı ve en az cömert olanın kazandığını benim öğrendiğim yollardan öğrenmemendir.
Benim için her şeyden önemlisi senin bir insan olman. İnsan, harika bir sözcük; çünkü kadın-erkek ayrımı yapmıyor.
Yüzyıllar, bin yıllar geçti dünya kurulalı ama insanlar hala belirsiz bir yarına inanarak çocuk yapıyorlar, çocuklarının kendilerinden daha iyi bir yaşam süreceğini umarak.O daha iyi yaşam da, topu topu boktan bir kaloriferli evse…
Savaştan daha kötü bir çocuk bilmiyorum. Yirmi yaşa ertelenmiş toplu bir çocuk cinayetidir savaş.
Yüreğin, beynin cinsiyeti yok. Davranışların da yok.
Kaygı dolu binlerce iğne deliyor yüreğimi, bir yandan da sonsuz sevinçler doluyor içime…
Sonunda aradığım tanımı buldum çocuk. Kadınla erkek arasındaki aşk dedikleri, bir mevsim. Ve bu mevsim çiçeklenme döneminde nasıl bir yeşillikler şöleniyse, solma döneminde de bir yığın çürüyen yapraktan başka bir şey değil.
Gerçeklerin en korkuncunu görmedin daha: dünya değişir ve hep aynı kalır.
Gerçeklerin en korkuncunu görmedin daha; dünya değişir ve hep aynı kalır.
Yola devam mı edeyim, geri mi döneyim? Geri dönersem daha beter. Aynı korkunç yollardan bir daha geçmem gerekecek. Oysa ilerlersen yolun düzelebileceği umudu var.
Yaşam olağanüstü bir şey. Yaralarımız şaşılası bir hızla kapanabiliyor. Kapanmış yaranın izleri üstümüzde kalmasa akıttığımız kanı bile anımsayamayız. Zamanla izler bile yok oluyor.
Kadın dendi mi aklınıza bir dölyatağıyla iki yumurtalık geliyor yalnızca, bir beyin değil...
Yarın, yeni bir korkudan başka bir şey değildi.