Pişman değilim; hiç de pişman olmadım.
Ama şunu da bil ki, öyle gururlu falan da değilim,olamadım: Kendimden hiç nefret etmedim; ama bir türlü beğenemedim de kendimi. Çok acı çektim, ama başkalarına da çok acı çektirdim,bu da insanın gururlanabileceği bir şey değil pek... Kendimi haklı görüyor değilim; ama kendimi savunuyor da değilim. Hele yargılamayı hiç beceremiyorum, kendimi de dünyayı da...
Dünya ne ise oydu; ben de ne isem o oldum, uyuşamadık. Hepsi bu.
Sayfa 27Kitabı okuyor
Herkese selamlar
Oruç Aruoba ' nın kaleminden; " 
Hani " kitabı..
Hani, Oruç Aruoba'nın Yürüme Üçlüsü'nün (yürüme, de ki işte, tümceler) tamamlanmasının ardından 1993'te yayımladığı kitabıdır.
Kitap 3 bölümden oluşuyor. Kitabı okurken ilk sayfalarda neye uğradığımı şaşırsam da ikinci bölüme geçtikten sonra altını
Kendini toparlayıp - toparlanıp - yaşamın boyunca zaten yöneldiğin; ama,hiçbir zaman o, istediğin - kendini hiç gelmeyeceğine inandırarak bekleyip durduğun- anlamda gelmeyeceğini varsaydığına, uygun olmanı gerektiriyor artık o :-
Tam da senin istediğini istiyor (hani “de”miştin ya “işte”: “tam kendin olarak, tam kendisiyle yüzyüze geldiğin bir başka kişiyle birlikte, birşey yaşadığında (bir sevinç, bir acı…) - o zaman gerçekten yaşarsın.”)
işte-
ne “de”rsin “ki” şimdi “işte”…?
o’nu, işte-
Şimdi hayallerinin gerçek de olabileceğini düşünebilirsin - bu berbat dünyada, düşlerinin gerçekte karşılığının bulunabileceğini…çünkü, var, artık, o
dalgaları hep duyuyordum-
şimdi damlalar da
geldi.
"Bunu kabul etmedim. — Şunu bilmeni istiyorum: Pişman değilim; hiç de pişman olmadım. Ama şunu da bil ki, öyle gururlu falan da değilim — olamadım: Kendimden hiç nefret etmedim; ama bir türlü beğenemedim de kendimi. Çok acı çektim, ama başkalanna da çok acı çektirdim — bu da insanın gururlanabileceği birşey değil pek... Kendimi haklı görüyor değilim; ama kendimi savunuyor da değilim — hele yargılamayı hiç beceremiyorum, kendimi de dünyayı da... — Dünya ne ise oydu; ben de ne isem o oldum — uyuşamadık. Hepsi bu."
Annen beni gerçekten sevdi, biliyorum; ama neydi bu ‘sevgi’ onun yalnızca daha önceden edinmiş olduğu bakış biçimlerine verdiği addı.
Beni, hep, ya yanlış anladı, ya da hiç anlamadı.
Beni hiçbirzaman sahiden ben olarak göremedi ki, o zaman kimdi Annen’in ‘sevdiği’?...
Bende ben olmayan birini hatta birşeyleri 'sevdi’; sonra, beklediklerini bulamadıkça, duygulan o sevgi’si nefrete dönüşmeğe başladığı zaman da, ne yazık ki, gene, ben değildim nefret ettiği kişi...
Beni tanıyarak, bilerek, görerek; sahiden ben olan benden nefret etseydi, inan, sevinirdim buna.
Öyle olmadı.
Koşullar ne olursa olsun; duygular ve güdüler ne denli zayıflamış olursa olsun (örneğin bana "Hoşçakal" demek için bulunabileceğim yere gelip beni bulamayınca, ne kadar bekledin-ne kadar beklerdin? Yeteri güçlülükte bir istek olsaydı, beklerdin: belki hiç beklemedin - o denli güçsüzdü istek); isteklilik sıfıra bile inmiş olsa, kişi gene de yapabilir bir şeyi: Kendi kendine,"Gidip onu görmem gerek" diyebilir, ve, sanki içi boş, duygusuz, heyecansız, bir 'gerekirlik'ten çıkan bir eylem olarak yapabilir bunu.
Bunun ne anlamı var ki? -Şu: Ötekine, "Ben isteğimi, koşullardan, duygulardan beklemiyorum; istekliliğim ne derse onu yapmıyorum -bilinçli olarak, istiyorum: yani istemeyi
Annen beni gerçekten sevdi , biliyorum ; ama neydi bu sevgi , onun yalnızca daha önceden edinmiş olduğu bakış biçimlerine verdiği addı. Beni , hep ya yanlış anladı ya da hiç anlamadı. Beni hiçbir zaman sahiden ben olarak göremedi ki o zaman kimdi annenin sevdiği ? Bende ben olmayan birini — hatta bir şeyleri — sevdi. Sonra beklediklerini bulamadıkça , duygulan o sevgisi nefrete dönüşmeye başladığı zaman da,ne yazık ki , gene , ben değildim nefret ettiği kişi... Beni tanıyarak , bilerek , görerek ; sahiden ben olan benden nefret etseydi , inan , sevinirdim buna.
Öyle olmadı.
Sayfa 21Kitabı okudu
Eylem olacak artık mutluluk senin için.
Yabancı kalmıştın eyleme, yıllar yılı - sürüklenmeyi yeğlemiştin; alışmıştın da buna: İçinde saklandığın, sakındığın, sakladığın yumuşak içeriği koruyarak, sert, katı, dikenli yanını, dış kabuğunu koymuştun ortaya hep. - Ne farkederdi ki, diye: Herşey boş; olanaksız, zaten-
Boşa çıkacaktı herşey; boşunaydı herşey, zaten, hiçliğe akarak - o, yok, hiç...
Sayfa 39Kitabı okudu