Yeniden
Kurtuldum. İstediğim çevreye kavuştum. Yazmak, çizmek aklıma hiç gelmedi. Aylardır. Aylardır rahattım. Güldüm, ağladım, sinirlendim, coştum ve hepsini rahatça yaptım. Göğsüme bastıran o his yoktu. Nasıl, neden yoktu bilmem. Sorgulamadan devam ettim. Sanki sorgulasam yeniden başlayacakmış gibi. O hisse tekrar rastlayıp eski halime geri dönecekmişim gibi geldi. Rüya gibi geçti birkaç ay. Akışta kaldım. Herkes gibiydim. Bu duyguyu da tattım. Günler geçti, ben de geçtim. Geride kalmadım bu kez. "Artık hep böyle mi devam edecek? İyiymiş." diye geçirdim içimden.
Bitti.
Bana uğrayanları uğurladım yavaş yavaş. Silinmeye başladım onların hayatlarından, gülüşlerinden. Yaşadıklarım güzeldi tabi. Tetikleyen birkaç faktörün de etkisiyle usulca yok olmaya başladı anılar. Hiç yaşanmamış gibi. Kısa bir zamana sığdırdığımız yüzlerce an. Anı. Yolculadım hepsini. Farkındaydım tüm olanların. Kopuşunu izledim halkaların. Sadece izledim. Fazla rahat davrandım belki. Eksik miydi verdiğim değer. Uğraşmadım. Şimdi bir daha düşünüyorum. Yok, gerçekten uğraşmadım. Böyle olmasını istemedim ama karşı da durmadım. Neden? Bilmiyorum.
Belki bir gün tekrar karşılaşacağız. Farklı bir hikayenin, başka karakterleri olarak. Belki bu sefer hikayemiz bir ömürlük olacak.
Kozasını henüz geride bırakmış sen, dalında açmış rengarenk çiçeklerin etrafında telaşlıca dolanırken. Konmana değecek yaprağı usulca seçmeye çalışırken afallamış halde bana uğrayacaksın. Dokunmanla bedenim irkilecek. Kanatlarını çırptığında esen hafif rüzgar, başımı döndürecek. Renklerin beni büyüleyecek. Gözlerini araladığın bu görece parlak dünyada seni diğer çiçekler kadar etkileyemeyecek olmam beni üzecek. Bir umut, kokumda da sen kaybolursun belki. Sağa sola yalpalanan bedenini körpece uçurma çabanı saatlerce seyredeceğim senin. Hatta günlerce. Bir ömür. Yaratılışın bize kaç zaman biçtiyse.
Buna rağmen ben, seni bir başına uğurlamayacağım bu aldatıcı dünyadan. Kanatlarının sönmesi ile ben de yavaşça solacağım; ilk gün konduğun yaprağımdan köklerime kadar.
Okur Takip Önerileri
Gök ağlıyordu ve sanki güneş gülüşünü son kez göstermişti. Griden koyu fakat siyahtan da hallice gök, yıldızlarını saklamış; yağmuru çığlıklar eşliğinde uyandırmıştı. Yine böyle gecelerin birinde, küçük kız gözyaşlarını tutamamış ve göğün vokalisti olmaya başlamış. Gök ve göz büyüleyici bir düete tutulmuş; acısını yollar ve yanaklar yaşamış. Caddeleri temizleyen yağmur, küçük kızın yüzünü yıkamış. Yine böyle gecelerin birinde; küçük kız, asla çözüm bulamayacağını ve sonsuza dek bu şekilde süreceğini düşünmüş. Çünkü ateş, su, hava ve toprak birlikte yaşayamıyormuş. Sanılanın aksine. Uyum yakalayacakları yere laneti olmuş küçük kızın. Zavallı kız.