yitirdi bir anda manasını gözü karalığın. efsun bozuldu kötü bir dua mırıldanmışlar gibi. ama ben hep sanki bir yerden birini andırıyor gibi kaldım değil mi. ne yaparsam yapayım, hep sevdiğin o kıza benzedim. sen benim sevdiğim adama, ben seni seviyorken bile benzemezdin oysa. kendimi her aradığımda senin bir şeyin olan o kızla aynalarda çarpıştım, nankörlük değil hainlik denir buna. piç olan da sendin nereden öğrendim böyle alçaklıkları. nasıl oldu da bir yanım sana çaşıt kesildi. nasıl bozuştum böyle, nasıl senden yüz çevirdim diye kendime de döndüm sırtımı. insan durduk yere derisini yüzmüyormuş değil mi. zamanın rüzgarında eritmiyormuş boş yere göğüs kafesini. var bir bildiğim ama vaktinde sandıklarıma yetmiyor. karıştırdım eski çekmeceleri; başka bir ben yok, ben sen gibi dönüşemiyorum bir yabancıya. siz gibi öyle abrakadabra, birini çıkarıp diğerini giyemiyorum. dilersen küs dilersen barış. anladım ne yaparsam yapayım ben benim. kurt da benim kuş da ben, dağ da benim gök de ben. meğer sevdiğim de benmişim. bak şu işe ki yazık, terk ettiğim de senden önce ben.
Kendimden özür diliyorum...
Yaşadığım süre boyunca hep merhametimin arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada bıraktım.
Kimseden bir şey beklemedim, doğrusu bu sanıyordum çünkü.
Yaşadıklarımı yaşayamadıklarımı içimde sakladım, sustum bastırdım olsun dedim insanlık bende kalsın.
Ben en iyisini yaşatayım ki istemeye yüzüm olsun dedim.
Verdim, hep verdim karşılığını alıp
Kokun sinmiş gökyüzüne, bak nereye gitsem sen kokuyor...
Bahar mevsimi her yer
Geceye de bulaşmış rengin belli, bak yıldızlar pırıl pırıl..
Gözlerini görmüş olmalı deniz, dalgaları coşuyor çıldırmış gibi..
Bir benden esirgedin kendini, bak her şey nasıl da sen...
Bir beni görmedin, gördüğüm her şey oysa sen...
Fakat hiç biri bilmez seni, benim bildiğim gibi..
herkesçe
"Herkesçe •
Belli belirsiz,
Bir hayatım sen var iken sessiz .
Bir hayatım sen yok iken sesli.
Bir anım yaşama korkusuyla,
Bir anım yaşama dair kanun gibi,
Ama bildiğim ne varsa sensin.
Sen yoksan nereye sürükler ise oraya,
"Sen benimle oynuyordun. Benden nefret ediyordun. Çünkü sevgin nefrete dönüşmüştü. Hatta belki bir çeşit intikam alıyordun benden. Ben farkındaydım. Buna rağmen seni sevmeye devam ediyordum hala da ediyorum. Ben, sana hak vermeye çalışıyordum, veriyordum da. Oysa senin çektiğin acılardan belki daha da fazlasını ben de çekmiştim. Sen beni,
Çocukluğumda içinden çıkılmaz bir kafa karışıklığıyla, ergenliğimde güçlü bir öfkeyle şimdilerdeyse garip, huzurlu, anlayışlı bir kabullenişle irdeliyorum özgür iradeyi. Olmak zorundadan olmalıydıya sonrasında ise olabilirdi belki de diyerek kabul ediyorum olmadığını. Özgür irade yalnızca bir yanılsamadan ibarettir. Tıpkı tanrı gibi o da