Ama sen susma kadın! Kana susar yoksa harflerin!
Kadın bekle sen o şiirde o satırların (sokak) aralarında
Ya da o paragrafın köşe başında
Ben gazete kâğıtları toplayıp bir baraka yapayım hüzünlerimize
Ne? Üçüncü sayfalardan mı olsun balkonumuz? Peki...
Belki ölü bulunuruz he ne dersin?
Ne dersin cesedimle yan yana uzanmaya.?
Eyvallah Kadın eyvallah! -ki hep böyle zamanlarda anılır Allah!
Unutuluyor mesafelerin hoyratlığında, tenlerin sıcaklığı. Unutuluyor tüm ilk’lerin tarihleri. İlk el tutuşmalar, ilk öpüşmeler, ilk ayrılıklar… Biz olmaya dair ne varsa tek tek unutuluyor! Özen gösteriliyor evde onu hatırlatabilecek eşyalarla yüz yüze gelmemeye. Geride kalıyor aşklar da, her şey gibi… Ya da öyle sanılıyor. Gelip bir yumruk midene inene kadar, göğüs kafesinde o ağrıyı hissedene kadar öyle sanılıyor. Sek tüketilmez hale dönüşüyor git gide sertleşen tüm o sancıların. Ve nihayet sen de acı bir su oluyorsun işte, şişede göründüğü gibi durmaya çalışan bir rakı damlasına. Mazide kalanların şerefine!
Özgür Gümüşsoy // Ölümüm Aşkın Elinden Olacak!
Her gece sarılıp yokluğuna ölüme uzanmaktı artık hayat ...ve artık aşk bir ihtimalsizliği delicesine sevmekti
Sayfa 27 - Dokuz yayınları-1.baskı-2017
Bu kadar da yalnızlık olmaz ki canım, ben bile yokum artık sen düşün gerisini.
Sayfa 90Kitabı okudu
Et ile tırnağın ayrılık süreci, işlemeye başladı. Çünkü her aşk başlangıcıyla beraber, aslında sonunu da belirler aynı anda. Her aşk sonlanır, bu fikirden hareket edilince. Her şey biter, her şey O’na döner en nihayetinde. Oysa senin bitmemeni dilerdim, bende daimi ol diye arzu ederdim. Ama olmuyor, azalıyor ve hızla tükeniyor ilelebet benimdir dediklerim bile. Olmuyor tabii; sema edercesine her şey etrafımda dönüyor da, senin yönün bir türlü bana dönmüyor!
Sayfa 59Kitabı okudu
Ömrümüzün en kara kışını da geçirsek, bir bahara bakıyor yeniden yeşillenmek...
Özgür Gümüşsoy
Büyük büyük savaşlardan çıkıp kendi evime dönmeye benzer, sana gülümsemek…
Sayfa 171Kitabı okudu
