Her kadın kanımıza yeni bir şeyler aktarır,
ama hepsi bunu yaparken kendini tüketir...
Ağaçlar da acı çekip ölüyor bulutların altında...
Tek başına gülümseyeceksin. Kediler bunu bilecek.
Dünyanın rengi değişmiş.
Bu yüzde anı yok.
Onu anlatacak sözcük yok
ya da geçmişe bağlayacak. Dün,
dar pencereden yok oldu, tıpkı
biraz sonra yok olacağı gibi, hüzün olmaksızın
ve insan sözü, deniz üzerinde.
Sonsuz korkular öğretti bu kent, bir kalabalık,
bir cadde tir tir titretti beni,
ya da bir yüzde, kimi zaman gizlice izlenen bir düşünce.
Duyarım hâlâ gözlerimde, bunca sürten adımlar üstüne vuran
binlerce sokak lambasının alaylı ışığını.
Gece de sana benziyor,
sessiz, ağlayan, uzak.
gece, değişiyor yüreğinin derinlerinde,
ve yorgun geçiyor yıldızlar.
Gece acı çekiyor
Köle değildik artık, yalnızlığı ve yaşamayı öğrendik.
Ama başka bir yerde yaşıyorsun.
Yumuşak kanın başka bir yerde yapılmış.
Söylediğin sözcükler bu göğün
yalın hüznüyle örtüşmüyor.
Çok sevimli ak bir buluttan başka bir şey değilsin,
eski dallar arasına takılı kalmış.
Onu hiçbir zaman kavrayamadım: Gerçekliği
hep kaçıyor benden, hep uzaklara götürüyor beni.
köle değildik artık, yalnızlığı
ve yaşamayı öğrendik.
Kaldırımda uyumak dünyaya olan güveni gösteriyor.
Yüzün taştan yontulmuş,
kanın sert topraktan,
denizden geldin.
Her şeyi alıp, inceliyorsun
ve kendinden atıyorsun
deniz gibi.
Yüreğinde sessizlik var,
yutulmuş sözcükler.
Karanlıksın.
Senin için şafak sessizliktir.
Yüzünde yüreğini bir meyve düşüşüyle sıkıştıran
sessizlik var, eski bir acıyı damıtıyor ondan
o zamanlar düşen meyvelerin özü gibi.
Kendimi bulmakla dostları bulmuş oldum.