Sen!
Sen!
Yine sen!
Sen ki içimdeki gizli bir deniz
Ve bu denizde kopan fırtınayı
sana anlatmaya yetmiyor kelimeler bense kaldım çaresiz
O'dur hayattan tek isteğim:
Sen, sen
sen olmak istiyorum
sen!
Sen!
Bin kez de olsa yine de sen!
İzin ver tüm varlığım sende kaybolsun
bulamasınlar benden bir iz insanları boşuna uğraşa dursun
Bırak essin dudaklarımı yakan ıslaklığı özlemlerin,
yanıp tutuşan hayalin
ve bir hiçlikten başka nedir ki benim bedenim
Evet, evet!... Aşka düşen bilir
vardır bunun bir başı sonu,
ama göremez kimse bu yolun sonunu Boşunadır şimdiden sonunu düşünmek; ama ne olursa olsun yine de güzel şeydir sevmek.
Gözlerinin sınırsız mehtabından yine bu gece yıldızlar yağıyor şiirime kâğıtların çöl kışındaki aklığı üzerine.
Ve ellerim kıvılcımları oya gibi ince ince işliyor
Çünkü ateşten bir gömlektir benim şiirim; yalnızca aşk ateşinin gölgesine sığınan ve de herkes gibi aşk ateşidir
beni de yakıp kavuran.
Dolaşmaktır acılar gömerek içine
anıların bahçesinde
Ve de ölmektir "seviyorum ellerini" diyen sesin titrek hüznünde
"Vücudum ürkek bir fidan
Yalnızlığın dondurucu ayazında"
Kim bilir
ömür dediğin belki bir sigaradır sevişme molalarının rehavetiyle yakılan
Kendi dünyamdan bakarken yeryüzüne
Yalnızca bir ezginin namesiyim
Jean Paul Sartre-Bulantı
Pazar günü ağızlarında bir kül tadı bırakarak sona eriyor ve şimdiden pazartesiyi düşünüyorlar. Ama benim için ne pazartesi ne de pazar var: Benim payıma düşen düzensiz bir biçimde geçip giden günler ve bunun gibi bir anda ortaya çıkıveren parıltılar.
