İlginçtir ki sokaklarda çoğu pişmanlıklarla dolu arkadaşlarımdan sıkıldığım halde, kitaplarda tanıdığım insanlardan şimdiye dek hiç pişmanlık duymadım.
Aşıklara yazılmış bir dünya kanunu mudur ki vakti gelince hayal kırıklığına uğramak? Tam da en güvenli ve en huzurlu hissederken, bir zorunluluk mudur sanki aşığı bırakıp gitmek?
İçimizde şeytan yok. İçimizde acz var. Tembellik var. İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey:hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var.