Pepuk

kendini hatırlayınca seni mezopotamya’ya götüreceğim/
ellerini tutmayacağım belki koparız aniden/
göğsümde varsa bir ev kerpiçten/
devlet ve apolet ve allaha yer açmadım/
saklan diye ellerin ve sen

seninle çocuklara kızkaçıran dağıtalım ve/
onlar öpsün bizi kana kana/
adında bir öykü yazacağım/
sana okutmayacağım belki inanmazsın/
gözlerinin daha güzel olduğuna

kendini hatırlayınca seni bir kiliseye götüreceğim/
cebimde bir ağıt ve flütüm yanımda/
kalbimizi vaftiz edeceğiz kalbimizin suyuyla

kendini hatırlayınca seni bir mezarlığa götüreceğim/
ağaçların adını öğreteceğim bir bir/
bak bu sedir bu defne bunlar da ölülerim

kendini hatırlamazsan parmaklarım titreyecek/
hafızanın kavislerini elleyeceğim bu kez/
zehirine aldırmadan bin kez

ölene dek her zalime sesleneceğim/
-onu nereye götürdüyseniz beni de oraya!

ölmeden sana bir saz yapacağım
tellerin yine mezopotamya

hatırlamazsan sana bir uyku giydireceğim/
ayışığından dokuduğum/
kemirgenlere yer yok ve yırtılmaz hiçbir köşesinden/
esamesi okunmaz vakitsiz uyanmaların/
sen, hayallerin, rüyaların/
kendime bile pay bırakmadım

kendini hatırla seni beyrut sokaklarına götüreceğim/
bu kentin ismi gönül çeliyor usulca/
sonra ankara, karanfil sokak
heybemizde taşlar taşlar taşlar/
taşları unutma

kendini hatırlarsan çocuk hapishanelerini yakacağım/
sirkten kaçıracağım hayvanları/
işçilere inanacağız tekrar/
bir de köylülerin topraktan ellerine buğdaydan kokularına/
sana diyeceğim ki/
-bana allahını anlatır mısın/
çok yalnızım

karlı mevsimlerde film çekeceğim kendini hatırlarsan/
uçurtma uçuracağım kesk û sor û zer/
kar taneleri bazen uçurtmayla benzeşir/
fezadaki her cisim uçurtma olursa/
onlarla dans etmeyi es geçmeyeceğim/
seninle de karanlık bir sokakta bir yağmur altında/
dur benimle bir şeyi düzeltircesine konuşma/
çünkü ben ağzının aksayan yerlerine de vurgunum biraz

kendini hatırlarsan seni bir mahzene götüreceğim/
bakışların fıçılarda gezinecek/
ben gözlerinden öpeceğim/
dudaklarımda üç halk ayaklanacak/
bir ayakkabı ustasına uğrayacağız bir saat ustasına/
bir demirci ustasına bir marangoza/
bir terziye ve kim ise erbabı işinin/
sırlarını fısıldayacak bize/

vakti gelmişse ayıplayacak yine herkes bizi/
çünkü ikimiz biraz bir yolu büker gibi/
kimsenin seçmediği gitmelerin tutkunu/
tren olup gideceğiz/
inip raylarda yürüyeceğiz/
gemi olup tekrar gideceğiz/
karadaki kimse mendil sallamayacak bize/
kuşların selamı yoldaş/
hem onlar her gün bir öyküyle koynumuzda sarmaşdolaş/
öyküler özgürlük ise dikkatle seyret/
bu çağın da yüzünde patlayacak elbet/
yaşanılmamış dünden hınçla fırlayan taş

bir hatırla maria puder’in resmini çizeceğim/
tereddütsüz söyleyeceğim alâaddin kim/
uykuların doğusu’nu haritada göstereceğim/
nabokov’un kelebekleri de var sırada/
plath’in yazı da

kendini hatırlarsan ederlezi olacağız kırmızı eteklerde/
her yere yetişeceğiz yürüyerek/
budapeşte’de bir deliyle tanışacağız ve bir dervişle tahran’da/
kim deli kim derviş ayırt edemeyeceğiz

kendini hatırlamazsan vah insanlık!/
pepuk kuşu kadar acılı bir ax!

hatırla kendini seni antik harabelerde kaybedeceğim/
orada aklına düşüreceğim aragon’u/
dünyanın neyine üzülmüşsek çiğneyeceğiz orasını/

hatırlamazsan ışıkları söndürüp mumlarla konuşacağım ben/
mem û zîn yerli yerinde ama neredeyim ben

kendini hatırla sana bir kedi getireceğim füme/
bilge karasu’nun evini anlatacağım mesela durduk yere/
lafı değiştireceğim ve diyeceğim ki/
-bir çiçek incitilmeden nasıl sulanır öğreteyim mi cânım?/
pencere önü çiçeğinin nabzına bak çok yalnızım

balkondaysan alıp ermeni meyhanesine götüreceğim seni madem akşam/
dönüşte fotoğrafını çekeceğim illegal bir duvarın önünde tam

hatırlamazsan dağları anlatacağım sana/
dilimde derwêşê evdî, hava kararınca seyîd rıza/
ve nasturî bir kadına gelecek laf lâmbamız yanınca/
sonra ayakları tozlu çocuklara/
pirlere ve zindanlara

"Her şeyden biraz kalır," diyor birileri. Çoğunlukla haklılıktır.
Kavanozda biraz kahve,
Kutuda biraz ekmek,
İnsanda biraz acı.
Turgut Uyar

Vicdan bir insanın en büyük düşmanıdır ve birçok hapishaneden daha fecidir hissettirdiği boğulmuşluk. Eğer vicdanı rahatsa, müebbet mapus bile olsan hürsün demektir. Ruh, demir parmaklıklarla sıkıştırılmaz, ona vicdan muhakemesiyle azap çektirebilirsin.

Her yeni yol için temel belirleyici,
Eski bir yolun sonuna dek yürünmesidir.
Yer de, yön de, yol da bilinçtir.
Özgürlük budur belki de;
Sürekli bir yersizlik, sürüp giden bir yol...
Oruç Aruoba

Hangi kente sığınsam
Çarcıradır bütün meydanlar
Ferman verilir, mahkemeler kurulur
Sorgulanır tenim, kırılır kalem...
............
Hangi mevsime sığınsam,
Dökülür yaprakları akasyaların,
Neşter vurulur bahara,
Kan kaybeder gelincik...
Dündar Sansur

kendini hatırlayınca seni mezopotamya’ya götüreceğim
ellerini tutmayacağım belki koparız aniden
göğsümde varsa bir ev kerpiçten
devlet ve apolet ve allaha yer açmadım
saklan diye ellerin ve sen

seninle çocuklara kızkaçıran dağıtalım ve
onlar öpsün bizi kana kana
adında bir öykü yazacağım
sana okutmayacağım belki inanmazsın
gözlerinin daha güzel olduğuna

kendini hatırlayınca seni bir kiliseye götüreceğim
cebimde bir ağıt ve flütüm yanımda
kalbimizi vaftiz edeceğiz kalbimizin suyuyla

kendini hatırlayınca seni bir mezarlığa götüreceğim
ağaçların adını öğreteceğim bir bir
bak bu sedir bu defne bunlar da ölülerim

kendini hatırlamazsan parmaklarım titreyecek
hafızanın kavislerini elleyeceğim bu kez
zehirine aldırmadan bin kez

ölene dek her zalime sesleneceğim
-onu nereye götürdüyseniz beni de oraya!

ölmeden sana bir saz yapacağım
tellerin yine mezopotamya

hatırlamazsan sana bir uyku giydireceğim
ayışığından dokuduğum
kemirgenlere yer yok ve yırtılmaz hiçbir köşesinden
esamesi okunmaz vakitsiz uyanmaların
sen, hayallerin, rüyaların
kendime bile pay bırakmadım

kendini hatırla seni beyrut sokaklarına götüreceğim
bu kentin ismi gönül çeliyor usulca
sonra ankara, karanfil sokak
heybemizde taşlar taşlar taşlar
taşları unutma

kendini hatırlarsan çocuk hapishanelerini yakacağım
sirkten kaçıracağım hayvanları
işçilere inanacağız tekrar
bir de köylülerin topraktan ellerine buğdaydan kokularına
sana diyeceğim ki
-bana allahını anlatır mısın
çok yalnızım

karlı mevsimlerde film çekeceğim kendini hatırlarsan
uçurtma uçuracağım kesk û sor û zer
kar taneleri bazen uçurtmayla benzeşir
fezadaki her cisim uçurtma olursa
onlarla dans etmeyi es geçmeyeceğim
seninle de karanlık bir sokakta bir yağmur altında
dur benimle bir şeyi düzeltircesine konuşma
çünkü ben ağzının aksayan yerlerine de vurgunum biraz

kendini hatırlarsan seni bir mahzene götüreceğim
bakışların fıçılarda gezinecek
ben gözlerinden öpeceğim
dudaklarımda üç halk ayaklanacak
bir ayakkabı ustasına uğrayacağız bir saat ustasına
bir demirci ustasına bir marangoza
bir terziye ve kim ise erbabı işinin
sırlarını fısıldayacak bize

vakti gelmişse ayıplayacak yine herkes bizi
çünkü ikimiz biraz bir yolu büker gibi
kimsenin seçmediği gitmelerin tutkunu
tren olup gideceğiz
inip raylarda yürüyeceğiz
gemi olup tekrar gideceğiz
karadaki kimse mendil sallamayacak bize
kuşların selamı yoldaş
hem onlar her gün bir öyküyle koynumuzda sarmaşdolaş
öyküler özgürlük ise dikkatle seyret
bu çağın da yüzünde patlayacak elbet
yaşanılmamış dünden hınçla fırlayan taş

bir hatırla maria puder’in resmini çizeceğim
tereddütsüz söyleyeceğim alâaddin kim
uykuların doğusu’nu haritada göstereceğim
nabokov’un kelebekleri de var sırada
plath’in yazı da

kendini hatırlarsan ederlezi olacağız kırmızı eteklerde
her yere yetişeceğiz yürüyerek
budapeşte’de bir deliyle tanışacağız ve bir dervişle tahran’da/
kim deli kim derviş ayırt edemeyeceğiz

kendini hatırlamazsan vah insanlık!
pepuk kuşu kadar acılı bir ax!

hatırla kendini seni antik harabelerde kaybedeceğim
orada aklına düşüreceğim aragon’u
dünyanın neyine üzülmüşsek çiğneyeceğiz orasını

hatırlamazsan ışıkları söndürüp mumlarla konuşacağım ben
mem û zîn yerli yerinde ama neredeyim ben

kendini hatırla sana bir kedi getireceğim füme
bilge karasu’nun evini anlatacağım mesela durduk yere
lafı değiştireceğim ve diyeceğim ki
-bir çiçek incitilmeden nasıl sulanır öğreteyim mi cânım?
pencere önü çiçeğinin nabzına bak çok yalnızım

balkondaysan alıp ermeni meyhanesine götüreceğim seni madem akşam
dönüşte fotoğrafını çekeceğim illegal bir duvarın önünde tam

hatırlamazsan dağları anlatacağım sana
dilimde derwêşê evdî, hava kararınca seyîd rıza
ve nasturî bir kadına gelecek laf lâmbamız yanınca
sonra ayakları tozlu çocuklara
pirlere ve zindanlara

Ya Rab! Bir gülüş bu kadar mı yakışır birine? Baksam az daha, düşerim bir anda coğrafyasına diye korkuyla çektim gözlerimi gözlerinden.