“Kuşatma Altındaki Bir Çocuğa Fısıldanan Sözcükler”
Hayır, ölmeyeceğiz.
Duyduğun bu sesler
pencereleri tıkırdatan ve tavandaki
badanayı kopartan, bir oyun bu
dünyanın oynadığı.
Bizim görevimiz karanlıkta durabildiğimiz kadar çömelip sinmek
ve kalbimizin atışlarını dinlemek.
Aferin. Tam da öyle. Elini koy
yüreğime, ben de kendiminkini koyacağım seninkine.
Hangimiz kazanırsak
oyunu en çok
Öncüleri ne biçim
o zamanlar bütün şarkılar biraz arabesk
insanların yüzleri yumruk, grev, protest
yorgunluklar anlamlı ve psikiyatri gereçti
influence edilmeye müsait milyonlar icat edilmemişti
tarihin hiçbir yüzyılı kansız değil, hiçbir yüz gözü masum değil tabii
ama şovun da utandığı olurdu yerinde
gerçeklik puzzle’ı bin parça etmiyordu
özleme gerek vardı ve ondan hissedildi
kuşlara dair düşünmek meşruydu, kuşların misyonu vardı
“her ne hikmet”ti. bugün “her neyse ne”
truth postla tanışmamış, kendini ispattaydı
post-postal ne hatırat ne de tükürüktü sayfalarda
yaşananların hepsi sahadaydı, canlıydılar
elon musk yoktu
Oğuzhan Kayacan
Bugün Celal Şengör'ün bahsettiği ayak takımı diye aşağıladığı kitle ile onu ayakta ağzı açık alkışlayan kitle aynı aslında. Bunu fark edemediğiniz için başka ülkelerde gençlerce haşat edilecek postal yalayıcı bu gibi tipler ekranlara bilim adamı okumuş diye çıkartılıp gerçekten de cahil bırakılmış kitle tarafından alkış toplar. Aileden gelme avantajını kendi başına bir halt olmuşçasına böbürlenerek insanlara küçümseyici sözlerle kendini ispat etmeye çalışması alkışlanacak hareket değil acınacak ve hatta sınıf kiniyle acınmayacak haldedir.
-sosyal medyada paralı trol ordusuyla
-gazeteli-televizyonlu havuz medyasıyla
-üniversitelere yerleştirdiği ideolojik/politik aklının temsilcileri öğretim üyeleriyle
-fonladığı sözüm ona edebiyatçı, tarihçileriyle
-kendi ideolojisinin temellerini güçlendirmek için devletin maddi gelirini kanalize ettiği tarikat, cemaatleriyle
-devletin
Biz Ümmetiz dedikçe birileri çıkıp “hayır ümmet değiliz” diyor. Ya zaten biz ümmetiz diyoruz. Seni o ümmetten sayan yok Yahudi sevici, postal yalayıcı, güce tapıcı. Sen kalbi gavurdan yana olan en hafif tabiriyle münafığın bayrak tutanısın. Niye kendini bize yamamaya çalışıyorsun.
Fatih Sultan Semiz
Dükkânlar ışıl ışıl, yerler ayna. Vitrinlerde nesneler şımarmakta. Uzaydan mı indim bu şehre. Cep delik yok metelik. Bir urba, bir postal kaç para bilmem. Zenginler cilalanmakta, fukara paslanmakta…
Ahmet Öztek
Köstebek
Esirgenen deste deste ******erin defin vakti. Gömülen ilk kundak değil, doğmayasıca kızlar akmayası çaylar... Hayatımdan geçen nehirler nelerdi? Say say. Si Si. 1s. 2s. Orbitaller değil, hayatım, n, suyun. Korkunç bir teslimiyet... Savaşmadan. Terra rossaya yağan her damla, sonsuz bekâret bozumu. Her dilde huzur. Mucizevi bir rahim ağzı, korkak korkak korkak. Dur! Postal sesleri. Asker postları. Hayır postalları yok, var... Kimden geliyor bu ses. Bu balgam. Kaşınan testisler. Çalıntı boncuk ışıltısı. Dur! Erkenden uyuyorsun. Su sinsin diye, su, düşman değil. Sessiz, içten. Peki neden bölüyor bu postal sesi uykumu! Yetmedi mi üzerimde tepinmeler? Sürünüyor bu kez. Yılan gibi. Yalan yılan. Daha çok kaşınıyor yağlı testisler. Sürtünmeye çalışıyor, toprak dindirmez. Islak. Dayanamıyor, kazıyor bu kez. Siz kazıbilimciler ondan aldıklarınız ne masum. Kazdıkça kazıyor örtüyor kasıklarını çamurla. Göbeği, memeleri, başı. Gözlerine kadar gömülüyor toprağa. Acıyı alıyor ıslak toprak, sonra yine başlıyor acı acı acı. Z e v k. Postallar çürüyor. Kaşıntı duruyor. Beden uyuşuyor. Başlıyor acı zevk. Hep yek. Gözler hiç kapanmıyor. Karanlıkta yol bulmaya alışmış gözler. Kirli kirli kirli bakışlar. K ö s t e b e k. Başını kaldır bak başını kaldır bak, gördüğün kadarını al çarp çarp çarp, çarp başını çarp, kollarını çarp morar ve bayıl. Doğrul, sıyırıp at çamurları yığ kenara. Balgam, sperm, kıl, sümük, salya...karışmış bir toprak. Kirtepesi. Utanma. Sen de utanma. Yıkan yağmurla ve gözlüklerini takıp balkonda... Şarabını yudumla. Kös de bekle...