Hanif olarak kabul edilen Zeyd b. Amr b. Nufeyl'in (ö. 605) bir şiiri o dönemdeki Allah inancını anlatması bakımından önemlidir:
İnsan ve şeytan cinlerini kendimden uzaklaştırdım,
Mert ve cesur kişi böyle yapar,
Ne Uzza'ya taparım ne de iki kızına,
Ne de Tasın oğullarının iki putuna,
Aklımın ermediği çocukluğumda,
Rabb bildiğim Hubel'e de tapmam,
Büyüyüp kendimi kurtardığımda tek bir rabbe mi?
Yoksa bin rabbe mi tapacağım?
Bilmez misin Allah yok etti,
Yolunu şaşırmış birçok kimseyi.
İyi olanları ise bıraktı ,
Onların küçükleri büyüsün diye.
Kişi elbet bir gün gerçeği yakalayacak,
Aynen susuz bir dalın yeşillenmesi gibi,
Ben ancak rahmana rabbimize kul olurum,
Şefkatli rabbim günahlarımı bağışlasın diye.
Allah'tan rabbimizden daima korkun,
Böyle olursanız felakete uğramazsınız.
İyilerin yurdu cennettir,
Kafirlerin ise yakıcı cehennem,
Dünyada rezildirler, ölünce de,
Gönülleri sıkıp daraltan azapla karşılaşırlar
İbn-i Hişam, Sire. C.I. s. 240.