Rabia Nihal.
@rabias2
𝓚𝓲𝓽𝓪𝓹𝓵𝓪𝓻 𝓲𝓷𝓼𝓪𝓷ı𝓷 𝓻𝓾𝓱𝓾𝓷𝓪 𝓲𝓵𝓪ç𝓽ı𝓻.
wattpad.com/user/rbnhl1
Öğrenci
Mezun
İzmir
Sivas, 17 Ekim 2004
212 okur puanı
Şubat 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Hayat bizim enkazımızdır.
889 burada, enkaz altında.
Peki sen? Burada mısın?
Tek başınalık, kaybetmenin acısı, tüm bunlar Uraz'ın enkazıydı. O zaten hep enkaz altındaydı. Annem ve babamın beni sevmemesi benim enkazımdır, ben hep o enkazın altında yaşadım. Yüzümüzü altında saklamaya çalıştığımız saçlarımız bizim enkazımızdır, biz hep o enkazın altında
yaşadık. Acısını çektiğin o aşk, ardından ağladığın o dostun, seni bırakıp giden veya senin bırakıp gitmek zorunda kaldığın her şey senin enkazındır. Kaybettiğimiz her sınav,
her iş görüşmesi, yenildiğimiz her deneme, geri dönmek zorunda olduğumuz her yol, yaşadığımız her hastalık, alamadığımız her nefes, sıkışan kalbimiz, titreyen ellerimiz bizim enkazımızdır. Bize normal hissettirmeyen insanlar, bize kötü hissettiren cümleler, etrafımızda dönüp duran
yüzümüze gülen ama bizi üzen herkes bizim enkazımızdır. Heyecanımızı anlamayanlar endişemizi anlamlandıramayanlar. Hayallerimizi duyup gülenler, bize
inanmayanlar, bizi üzgün görüp mutlu olanlar, kalbi kötülükle büyüyenler, bize bakıp bizi göremeyenler bizim enkazımızdır.
Bize kendimizi unutturanlar, bize kendimizi sorgulatanlar, bize evimizi kaybettirenler bizim enkazımızdır. Hayat başımıza yıkılır. Altında kalırız, fark etmeyiz...
Öyleyse hadi gel, yolumuza devam edelim.
Okur Takip Önerileri
Sustum, söyleyebilecek başka hiçbir şeyim yoktu. Yolumuza devam ettik. Bazen kimse için yapabileceğiniz hiçbir şey yoktur, öylece yürür gidersiniz. Basıp geçtiginiz her adım
giderek ağırlaşır ama siz yürümeye devam edersiniz. Çünkü Uraz'ın dediği gibi, bazen "Hiçbir şey yapamazsınız."
Gülümsemek, yürümek ve yola devam etmek gerekir. Çünkü yürümekten vazgeçersen hayatının seni götüreceği tek yer yolun gerisidir, ilerisi değil. Geçtiğin yerlerden tekrar geçmek ister misin? Sanmıyorum.
O an hayata dair bir farkındalık yaşadım, bazen ne kadar isteseniz de hiçbir şey yapamazdınız.
"Keşke ruhuna yara bandı yapıştırabilsem." dedim sessizce.
"Yine de iyileştiremezdin." dedi Uraz. Sesi netti.
"Senin için ne yapabilirim?" diye sordum bir şeyler yapmak, ona yardımcı olmak istiyordum. Gülümsediğini gördüm.
"Hiçbir şey yapamazsın." dedi anlayışla göz kırparak.
Söylesene senin evin neresi? En çok neresi acıyor kalbinin?
Hayatım boyunca hep şarkılardan uzak durdum. Müziğin ve sözlerin bir araya gelmesi beni hep rahatsız etti. Çünkü ben
acıdan kaçtım. Ne bir şiirin ortasında durup da ağladım ne bir enstrümandan çıkan notalar yaktı canımı. Kulaklarımın duyduğu bu şarkı acıdan kalbimi sıkıştırıken "Ne garip.'' diye düşündüm. Herkesin bir hikayesi vardı. Kimsenin acısı büyük veya küçük değildi. Herkes bir savaşın içindeydi, evini
bulmak dedikleri şeyin ta kendisi insanın acısını bulmasıydı.
"Hayatımda iki trafik kazası geçirdim. İlkinde sadece bir yaşındaydım, o kaza benden ve abimden annemi ve babamı aldı. Abim Araz o kazada beni korumak için üzerime yattı
Araz hayatımı kurtardı, beni büyüttü, bana her şeyi öğretti. Yıllar sonra aynı kazayı karanlık bir yolda bir kez daha geçirdik. Yine beni korumak istedi ama bu sefer kendini
koruyamadı."
"İyiyim." dedi,
"Sorun ne? Şarkıyla bir hatran mı var?" diye sordu Bulut merakla.
"Abim her gece bu şarkıyı dinlerdi..." diye mırıldandı. Bulut ve ben aynı anda Uraz'a baktık.
"Dinlerdi?" diye tekrar ettim son kelimesini.
"Trafik kazası gecirip komaya girmeden önce."
Uraz'ın kurduğu cümleyi sadece Bulut ve ben duymuştuk. Bir de ekran başında bizi izleyen milyonlarca insan... Zar zor yutkunduğum sırada ne yapacağımı, ne diyeceğimi bilemiyordum. Uraz tam burada, tam şu an, tam bu şarkıyı dinlerken açılmak istemişti.
"Şu an.." dedim ne diyeceğimi bilemeyerek,
"Abin şu an komada mı?"
"Abim uzun süredir komada." dedi Uraz. Sesindeki güce inanması güçtü.
"Peki annen ve baban onun yanında mı?" diye sordu Bulut.
"Onun yanında ben varım." dedi Uraz,
"Buraya onun için geldim. Hala onun yanındayım, beni orada hissettiğine eminim."
Uraz'ın sessizce tam bu cümleyi şarkıyla aynı anda tekrar ettiğini fark ettim. Eren ve Nisan arkamızda kalırken kendimi Uraz ve Bulut'un arasında buldum.
"İyi misin?" diye fısıldadım ona sessizce.
"Hangi çiçekten çalıntıdır huyun. Hangi ırmağın peşinde kaybolur güzün? Çok yürüsem ormanında bulur muyum?"
diyordu şarkının sözleri.
"Ben vurulduğum masalın ortasındayım." diye devam ediyordu.
"Artık gidebilir miyiz?" diye sordu Uraz.
"Şarkı düşünüyoruz." dedi Eren elini kaldırarak.
"Fısıltı." dedi Uraz kenardan, "Hemsaye'nin şarkısı. Tabi siz de isterseniz."
"Sevgili Enkaz Altındakiler, bu bir dilek ağacıdır. Buraya kadar gelmenizin ödülü olarak bir dilek dileme hakkına sahipsiniz.
Dileğinizin yerin üzerinde olan hiçbir şey ile bağlantısı olamaz, sadece yerin altında bulunmanız halinde gerçekleşebilecek dilekler dileyebilirsiniz."
"Her zaman her yerde, basit düşün evrende." dedi Bulut duvar yazılarından birini okuyarak.