İnsanlar, kendilerinin de öleceklerini hiç düşünmeden sanki ölümsüz bir hayat yaşar gibi yaşamaya devam ederler.
Malte, “çoğunlukla bir yalnızın hayatını yaşayan”¹¹ Rilke gibi Paris’te tek başınadır.
Onun insanlarla ve çevresiyle alışılmış şekilde bir ilişkisi yoktur, bize böyle bir ilişkiden bahsetmez.
11 C.David: ‘Von R.Wagner zu B.Brecht’ Berlin, S. 196Kitabı okudu
Korkunun ana maddesinin ne olduğunu daha detaylı incelemek gerekir. Kierkegaard bir eserinde bu soruyu “Hiçliktir,” diye cevaplar. “Korku ve hiçlik daima birbiriyle ilişkilidir,” dedikten sonra “ancak hiçliğin buna ne tür bir etkisi vardır?” sorusunu sorar. Cevap bellidir “Hiçlik korkuyu doğurur.”
Ancak eserde Rilke şöyle der: “İnsan, hakikatlerini ciddiye almadığı günlerin sonunda, unutmak istediği anların aynılarını tekrar tekrar uykusunda görür.”
Çocukluğu boyunca korkuya kapıldığında karşısına hep annesi gelir. O an ‘Büyük’ kaybolur. Daha doğrusu Malte’nin deyişiyle, anne korkuyu arkasına saklar.
Ah Malte göçüp gidiyoruz ve bana öyle geliyor ki herkes dalgın ve meşgul, gittiğimizin farkında bile değiller.