Artık onları çok sık düşünmüyordu. Gezginlerin karanlık bir ormana doğru ya da gemilerin ufka doğru giderek kaybolmaları gibi zihninde yavaş yavaş yok olmuşlardı.
Ama zaman, her şeyin aynı anda gerçekleşmesini önlemek için icat edilmişti. Onsuz ilerleyemezsin.
On ikiye ne kadar yaklaşırsa yaklaşsın, her zaman başka bir yarı yol noktası olacaktı. Ama saniye ibresi on ikiye yaklaşırken yavaşlamadı. Aslında on ikinin yanından, sonsuz sayıda noktadan geçerken sabahtan kalanları beraberinde taşıyarak hızlanıyor gibiydi.
Gücü yetseydi zamanı o anda durdurur, saniye ibresini engellemek için parmağını kadrana koyardı.
Birinde yeni hayatlarına adım atacaklar; bir başkasında eski hayatlarına geri adım atacaklardı.
Ama elinde değildi. Bunun, güzellik olmasa bile sevinç, hatta aşırı sevinci yaşamak için son şansı olduğunu fark etti.
Rudy onu düşüncelerinin merkezinden uzaklaştırmaya çalıştı ama bu imkânsızdı.
“Bırakmak iyidir,” dedi Rudy. “Çok iyidir. Ama tutunmak da iyidir.”
Üzerinde ismim yoktu ama yine de gelmeyi düşündüm. Belki yeniden bir bağlantı kurarız diye.
Ne olduğunu anlatacak kelimesi yoktu.
Bence hayatın sorularına direkt olarak başka birinden cevap almaya çalışmak, bir sınavda kopya çekmek gibi. Kendi cevaplarını yaratmak zorundasın. Ve kendi cevaplarını oluşturduğunda onları başka insanlara iletemediğini göreceksin.
Üzücü bir hikâyeydi ama aynı zamanda harikaydı da.
Fırsatlar öylece fark edilmeden geçmezdi. Bilinçli kararlar verilirdi. Hiçbir şey şansa bırakılmazdı.
Rudy’ye âşık oluşlarının hikâyesini anlattı. Bu uzun bir hikâyeydi ve Margot bunu eskiden izlediği bir filmi anlatır gibi anlattı, neredeyse film süresi kadar sürede anlatırdı çünkü hiçbir şeyi atlamak istemiyordu.
Rudy’ye âşık oluşlarının hikâyesini anlattı. Bu uzun bir hikâyeydi ve Margot bunu eskiden izlediği bir filmi anlatır gibi anlattı, neredeyse film süresi kadar sürede anlatırdı çünkü hiçbir şeyi aylamak istemiyordu.