Herşeyden önce ailenin zihniyeti değişmeli.Böyle insanların olduğunu duydukça midem bulanıyor. Ne diyeceğimi bilemiyorum; bir aile, çocuğuna nasıl sahip çıkmaz ki? *acize uğramış bir çocuğun ailesinin, yaşananları görmezden gelmesi veya çocuğunu suçlaması akıl almaz bir durum. Çocuklar, ailelerinden bekledikleri desteği ve anlayışı göremediklerinde, kendilerini derin bir yalnızlık içinde buluyorlar. Bu zihniyetteki aileler yüzünden çocuklar içine kapanıyor, 'Ailem beni suçlar, bana inanmaz,' gibi düşüncelerle yıllarca içlerinde savaşıyorlar. Ailelerin ilgisizliği ve sorumsuzluğu, çocukların psikolojisini derinden etkiliyor ve kendilerini ifade etmekten korkmalarına neden oluyor. *acize uğramış bir çocuk, ailesinin kendisine inanmasını ve destek olmasını beklerken, aksine suçlanmak veya görmezden gelinmek, onun ruhunda onarılmaz yaralar açıyor. Bu tür aileler, çocukların hayatını karartıyor ve onların güvensizlikle, endişe ve korku içinde büyümelerine sebep oluyor. Kendilerine olan güvenleri sarsılıyor ve hayatta karşılaştıkları zorluklarla başa çıkma yetenekleri zayıflıyor. *aciz sonrası destek göremeyen çocuklar, ilerleyen yıllarda da bu travmanın etkilerini taşımaya devam ediyor, ilişkilerinde ve kişisel gelişimlerinde ciddi problemler yaşayabiliyorlar. Ailelerin bu sorumsuzluğu, çocukların hayata tutunmalarını zorlaştırıyor ve onların sağlıklı bireyler olarak yetişmelerine engel oluyor. Çocuğuna sahip çıkmayan ailelerin bu tutumu, çocukların ruhsal ve duygusal sağlıklarını derinden yaralıyor ve onların geleceğe umutla bakmalarını imkansız hale getiriyor."