Cennet Bahçesi’nde oturmuş Nusretiye Camii’nin minareleri üzerinden Marmara’ya , Sarayburnu’na, beyaz gemilere doğru bakmıştık.
İğde kokusuna tutunmuş gidiyordum.
Hazirana yakın, mayısın bilmem kaçı.
Sayfa 7
Okur Takip Önerileri
Varın kalbinizle baş başa kalın. Vicdanı olan vicdanını dinlesin; kiminin lokması boğazında kalsın, kiminin gözyaşı aksın. Kimi de “ulan biz daha adamlıkdan çıkmadık” diyerek yekinip ayağa kalksın; azdan az,çoktan çok bir hayır işlesin.
Bazı şeyler hayatımızdan sessizce çıkıp gidiyor.
Nasıl da kolayca razı oluyoruz.
İnsanın kendine ait, tâ derinlerde sakladığı bir şeyini gün ışığına çıkarması, itiraf etmesi, başkasıyla paylaşması ne kadar zor...
Biri sana ağır bir söz söyler, biri sana ağır bir yük yükler, biri seni över de göklere çıkarır, biri sana mani olmak ister, biri seni çekip götürmeye çalışır, biri önüne engeller yığar, bir başkası para yığar, biri der ki aç kalırsın, biri der ki yapamazsın, biri der ki olmaz, imkansız.
.....bütün bunları aşarsın, anlıyor musun ?
Sayfa 42
Öte tarafta kim ne olacak kimse bilmez...
Sayfa 53
Zaman... Her zaman aynı. Güneş aynı, ay aynı, ağaçlar ve insanlar aynı, sevgi ve nefret, korku ve ümit hep aynı.
Dualar aynı.
Kıble tek.
Sayfa 39
Bütün insanlık inkârın, reddin, inanmazlığın içinde yüzse, dünyada inanan, ama tam anlamıyla inanan tek kişi kalsa, yine insanlığın kurtulması için umut var demektir.
Seni hiç değişmemiş görüyorum insanoğlu. Bir parça değiş artık.
Vasıtası kalb olan bir hakikatın tesirini hangi vasıta, hangi tesir yok edebilir?