Bir söz beni yerden yere vurabilirdi. O sözden sonra yerin dibinden yavaşça tırmanıyorum, ancak daha hiçbir söz beni rüzgar esintisi kadar etkilemez bile.
Pencerelerde yardım istiyor kadınlar,
Güneşlik perdenin kenarından, günün herhangi bir saatinde, hiç açılmamış perdenin kenarından,
Açılmadıkça inatlaşan,
Direnen ışıkları,
Bir umut paresi olarak görüyor.
Günyüzü görmemiş kadınlar, pencerelerde yardım istiyor.
Hiç uçurtma uçurmayacak oluşlarını korkuyla hayal eden kadınlar,
Kızlarını pencerelerde gökyüzüyle buluşturuyor.
Kadın olmanın zorluğunu iliklerine kadar yaşamış olan kadınlar,
Dünyaya hiç kız çocuğu getirmek istemiyor.
Yardım istiyor kadınlar pencerelerde,
Siz ise hiç açılmadığını anlamadığınız perdelerin arasından,
Bir kere, zindanda yaşadıklarını anlamıyorsunuz.
Keşke herkes bir günlüğüne kadın olsa...