Hayat gerçekten adil değil, dört yıl üniversite okudum, gece gündüz ders çalışdım, ders çalışacak bir odam olmadan bile ders çalışdım, ailevi sorunlar, sorumsuz ve sorunlu ebeveynlerle mücadele, maddi sıkıntı, hepsiyle aynı anda mücadele etdim. Tâbi ki, üniversiteyi dereceyle bitirdim. Peki şu an? Şu an kendi imkanlarımla ingilizcemi geliştirmek istiyorum, tabi ki, hiç desteğim yok, hatta Sabahattin Ali'nin dediği gibi "hasta bir köpek kadar yalnızım". Zamanla insanlardan uzaklaştırıyor acıların.. Yapayalnız kalıyorsun, tıpkı benim olduğum gibi.. Tek hayalim bu ülkeden gitmek, çok çok uzaklara gitmek, eğitimimi davam ettirmek. Belki de olmayacak, ama hayalî bile bana güç veriyor... Evet hayat adil değil, çünkü senin acıların, sevinçlerin, başarıların hiç bir zaman destek görmüyor. Mesela çok zengin bir akrabamız var, çocuğun ders çalıştığı oda bile hayal edemeyeceğim kadar güzeldi. Şimdi her kes onun ne kadar başarılı olduğunu konuşuyor... Örnek olarak söyledim, yani bir yerden sonra dokunuyor işte insana. Ne bileyim, belki bir gün başarırım.🌸
Sabahattin Ali'nin Kuyucaklı Yusuf
romanında dediği gibi: “İki insanın birbiriyle karşılaşması kadere,tanıştıktan sonra yan yana kalmaları ise onların gayretine bağlıdır.”