Mutluluk dediğimiz şey başkalarınca bilinmedikçe, başkalarına duyurulmadık, gösterilmedikçe var olabilir mi? Mutluluğun, ya da mutluluk düşünün içimizde yaşıyorsa eğer, şiirini söylemeden, resmini çizmeden, türküsünü düzmeden, edebilir miyiz?
Sayfa 66Kitabı okuyor
OKUL
Koş, sabaha gözünü aç
Havada bi dolu yağmur
Lastik ve fotin, atkını
Boynuna dola yola çık,
Sen şimdi bir düş gibisin
Okulun kapısı büyük,
O büyük kapıdan gir, kon
Sınıfın orta yerine,
Otur, soba yeni yanmış
Hiç unutamayacağın
Kömürün kokusu.
Eşyadan koptum uzağa
Güzle el ele yürüdüm
Hazin şenliktin ey doğa
Hep ezik güneşler dürdüm
Ağacın ışığını kısarak
Girer evine, som gümüş bir ay
Gökte, çitin döndüğü yol, kırık
Taşlar kasımpatıları. Bir tüy
Gibi akşamın esintisi, nem
Kokulu gece, kilimle sedir,
Oda içleri. Geri dönemem,
Ah, bu yolculuk bitmez nicedir !
En eski çiniydi gök
Batık kent, bizden ayrı
Ve bulutlarca uzak
Ne ağaç ne yaprağı
Ne de dal, konamayan
Ve hep uçan kuşları .
Oysa, insan her an bulabildiği kadarıyla yaşamalı.
Sayfa 54Kitabı okuyor
Tıpkı kaçak yolcular gibi
Bir şeyler aramaya çıktır bir şeyler
Aradığımızı bulduk en garibi
Bir şey ki saadete benzer
Bir şey uçmuş gitmiş yüzlerinden
İnsanı yaşamaya bağlayan bir şey
İnsanı umutlu eden güzel eden
İnsanı insan eden
Sen gece yarısından sonra eve dönüşümde aklıma gelen
Sen sabahla birlikte odama dolan ilk aydınlık
Ne güzel kurtulmuşum artık uzun bir düşünceden
Benim için sona ermiş her türlü pişmanlık