Günlük meselelerimi çözebilseydim, ona yüksek seviyede bir mektup bile yazardım durup dururken.
Mesela ben, pijama üstünü katlamayı kesinlikle bilmem. Pijama üstünün kolları geriye doğru mu çekilir? ya da ceplerin hizasına gelmek üzere iki yana mı katlanır? Bu soruları da Bilge ile konuşamam ya. İnsan bir kadını severse, ona her şeyi sorar ya, neyse.
Ölmek! Bunun anlamı nedir! Ölümden söz ettiğimizde bir düş görüyoruz. Kaç kişinin öldüğünü gördüm; ama insanlık o kadar dar görüşlü ki varoluşun başlangıcına ve sonuna bir anlam veremiyor.
Okur Takip Önerileri
Yüreğinde bir ağırlık, gözlerinin önünde karanlık bir bulut dolaşıyordu.
Bazen aklım almıyor; onu yalnızca ben, hem de öylesine içten, öylesine dolu dolu severken, ondan başka hiçbir şey görmez, bilmezken, ondan başka hiçbir varlığım yokken, nasıl olur da onu bir başkası da sever, sevebilir?
Ayrıca yüreğimi değil, aklımı ve yeteneklerimi beğeniyor, oysa her şeyin kaynağı yürektir: tüm gücün, tüm mutluluğun, tüm kederin. Ah, benim bildiklerimi herkes bilebilir ama yüreğimdir yalnızca bana ait olan.
Kendimizi yitirdiğimiz zaman, her şeyi yitirmiş sayılırız işte.
Kendimizi yitirdiğimiz zaman, her şeyi yitirmiş sayılırız işte.
Ah, yüreğim dolup taşmıştı ve birbirimizi anlamadan ayrıldık; zaten bu dünyada kimse kimseyi öyle kolay kolay anlayamıyor ki!
Eğer budalanın teki olmasaydım, dünyanın en iyi, en mutlu yaşamını sürdürebilirdim.
Her şeye rağmen, anlaşılmamak, bizim gibilerin yazgısı.
Bu halka karşı bir öfke sarmıştı içimi. Onlara bağırmak istiyordum:
"Benimkini isteyen var mı?"
"İnsan, zevk için kötü olmaz."
Beni öldürecekler. Anlıyor musun bunu Marie? Soğukkanlılıkla, törenle, toplumun iyiliği için öldürecekler beni! Ah! Ulu Tanrım!
Kalbimin öfke ve acıyla dolduğunu duyumsuyorum. Safrakesem patlamış gibi. Ölüm insanı ne kadar da hırçın yapıyor...