Kalbimin öfke ve acıyla dolduğunu duyumsuyorum. Safrakesem patlamış gibi. Ölüm insanı ne kadar da hırçın yapıyor...
Ölüler ölüdür; özellikle bunlar, mezarlarının içine iyice kapatılmışlardır. Orası, kaçılabilecek bir hapishane değildir. Öyleyse, neden korkuyorum ki bu kadar?
Mezar kapağı içeriden açılmaz.
Yalnızca iyi şeylerden söz eden bir kitapta, "bütün insanlar günü belirsiz bir ölüme mahkumdurlar," diye bir cümle okumuştum.
Okur Takip Önerileri
Hiçbir yazarın okura bedensel acılar tattırma hakkı yoktur.
Artık kısa şiirler yazmıyorlar. Şair olsaydım, kısa şiirler yazardım; ama şair değilim...
"Hep aynı şey... Bitmek bilmeyen gün ve geceler... Çabuk olsa bari! Ama şu çabuk olan ne acaba? Ölüm, karanlık. Hayır, ölüm olmasın da ne olursa olsun."
hasta bir çocuğa acıdıkları gibi, ona da acımalarını istiyordu... Çocuklar gibi sevilip avutulmayı, birisinin başında ağlamasını istiyordu.
Bu ölüm herkeste, görevlerde yapılması ihtimali olan değişikliklerle ilgili düşüncelerin yanı sıra, yakın bir dostun ölümünü duyan herkesin hissettiği gibi, ölenin kendisi değil de başkası olması sevincini uyandırmıştı.
"Beni öldürdüler, Wene Hala"
Kader bizleri görünmez kılar.
"Ölüler ateş edemez!"
Bana bir önyargı verin, dünyayı yerinden oynatayım.
"Aşkımın kanıtı olarak sana gözyaşlarımı yolluyorum."