Düşündükçe çaresizlik biriktiriyor, bunları harmanlayarak çare üretmeye çalışıyordu. Bu binlerce "yok"u bir torbaya atıp gözünü kapayarak bu torbadan "var" çıkarma çaresizliğiyle de, git gide sessizliğe bürünüyordu. (S:49)
Şu an ölmek istiyorum oğlum. Zorluklarla karşılaşacağını biliyordum. Ama bu kadarını hayal bile edemedim...
Zaman, hiçbir şey ilaç olmadığı gibi, küçük yaraları bile kangren haline getirecek biçimde akıp gitmeye devam ediyordu...
Böylesine bilinmezlik ve kargaşa ortamında büyümeye çalışan çocuklar için, yarın kavramının çok fazla bir anlam taşıdığı söylenemezdi...
Sonuçta sevgiliyle kavuşma garantisi varken, saklambaç oynarken bile kaybetmek çok ağır geliyordu yürekten sevene...
Tekrar hoşgeldiniz gençler. Çok büyümüş ve değişmişsiniz. Sizlere dışarıda görsem tanıyamazdım. Anlatın bakalım buradan ayrıldıktan sonra neler yaptınız...
İnsanlığın öldürüldüğü yerden, yeni hayatlar oluşturmasını aslında hiç biri beklemiyordu. Çocuklar yaşadıklarını beyinlerinden silmiş gibi görünseler de etrafa bakındıkça silinmedi gerçeğiyle yine yüzlesmislerdi...