CATHY BANA bir iş görüşmesi ayarlamıştı. Bir arkadaşı kendi halkla ilişkiler şirketini kurmuştu ve bir asistana ihtiyacı vardı. Bu aslında övülmüş bir sekreterlik işiydi ve maaşı yok denecek kadar azdı ama umurumda da değildi. Bu kadın referans istemeden beni görecekti, Cathy ona kötü bir zaman gecirdigime ama artık tamamen iyilestigime dair bir hikâye anlatmıştı. Görüşme yarın öğleden sonra, kadının tesadüfen Witney'de bulunan evindeydi. Işlerini arka bahçesindeki ofis kulübelerinden sürdürüyordu. Ben de bütün günümü CV'mi ve mülakat becerimi süsleyerek geçirdim. Tam o sırada Scott aradı.
Herkes tahminlerde bulunuyordu. Gazeteler , polisin her şeyi hesaba kattigindan, bir başka acele yakalama kararı cikaramayacaklarindan bahsediyordu. Soruşturmanın acemice yapıldığından bahsediliyor, personel değişikliğine gidilebileceginden söz ediliyordu. Internette Scott hakkında korkunç konuşmalar vardı, teoriler çok acımasız ve mide bulandiriciydi. Megan'in geri dönmesi için gözyaşları içinde yaptığı ilk çağrının ekran görüntüleri vardı ve bu görüntülerin yanında hıçkıra hıçkıra televizyona cıkmış, sevdiklerinin başına gelenler yüzünden çılgına dönmüş gibi görünen katillerin fotoğrafları yer alıyordu. Bu korkunçtu , insanlık dışıydı. Bunları hiç görmemesi için dua etmekten başka elimden gelen bir şey yoktu. Icini çok acitirdi.
Onu asla bulamayacaklardı. Geçen her gün, her saat bundan daha da emin oluyordum. O haberlerdeki isimlerden biri olacaktı : kayıp, aranıyor, cesedi bulunamadı. Scott da asla huzura ya da adalete ulaşamayacaktı.
„İçinde aniden nostaljiye benzeyen bir duygunun kabardığını hissedip bütün gücüyle bastırdı. Bunu bu kadar özlüyor olmaktan nefret ediyordu. Daha iyi birisi olmaya çalışıyordu ve çoğunlukla da başarıyordu.“