Telaşlı günlerimiz arta kalır
Sokaklar o meçhul cellâtlara kalır
Herkes kaderine çarmıhını taşır
Taşları yeşertir kadınlar
Sonra tüm kentin ışıkları ufukta silindiği an
Ne akşamdır söylenenler ne sabah serinliği
Sessizliğin bile hükmü kalmaz
Benliğimize bir yalan kalır
Kulaklarımızda bir pişmanlık çanı kalır