Arif Ay, Nuri Pakdil ile olan ilişkisinden böyle bahsediyor. Dillerinden şiir dökülen, konuşsalar sohbetlerinin mûsikisinde mest olacağımız bu iki insanın susarak konuşması bizim ise gün içinde aynı kelimeleri tekrar ederek, histen yoksun, aşırı bir ben dili ile konuştuğumuz bu zamanlarda, konuştuklarımız biraz laf kalabalığı mı acaba..?