“Seni unutmak ha!!
aklımın kara tahtasından silerim de bütün boş anılarımı,
bütün kitaplarda yazılan çizilenleri, öğrenciliğimden kalanları,
yalnız senin buyruğun kalır,
beynimin defterinde, yapraklarında…”
Sabah Gökmen’in ağlamasıyla uyandım, odamın tam karşısındaki banyonun önünde kıyafetlerini çıkartmaya çalışıyordu ablam. Bir taraftan da sallayıp silkeliyordu kolundan.Uyku sersemi yarım açık olan kapıdan görüyor olsam da tam
olarak anlayamamıştım olup biteni.
Gökmen, “Anne anne” diyerek ablama sarılmaya çalışıyordu, onun vurduğu yerlerinin
Seni unutmak ha? Aklımın karatahtasından
Silerim de bütün boş anıları,
Bütün kitaplarda yazılan, çizilenleri,
Gençliğimden, öğrenciliğimden kalanları,
Yalnız senin buyruğun kalır.
Beynimin defterinde, yapraklarında
Seni unutmak ha! Aklımın karatahtasından silerim de bütün boş anıları, bütün kitaplarda yazılanları, çizilenleri, gençliğimden, öğrenciliğimden kalanları, yalnız senin buyruğun kalır.
Seni unutmak ha? Aklımın karatahtasından
Silerim de bütün boş anıları,
Bütün kitaplarda yazılan, çizilenleri,
Gençliğimden, öğrenciliğimden kalanları,
Yalnız senin buyruğun kalır..