Hiçlikten bu kadar ürkmemiz, hayatı çok
istediğimizin ve bu iradeden başka bir şey tanımadığımızın ifadesinden başka bir şey degildir.
"Hayatımın anlamı nedir?"
"Hiçbir şey!"
"Hayatımın sonucu nedir?"
"Hic!"
"Var olan her şey niçindir? Ben niçin varim?"
" Var olmak için!"
Ama ben ormanda yolunu kaybetmis ve kayboldugu için elinden gelen bütün çabayı harcayan biri gibiydim. Bu durumdaki bir insan, attığı her adımın kendini karisikligin daha da içine götürdüğünü bilmektedir. Ama yine de cabalarini sürdürmeyi kesememektedir.
Okur Takip Önerileri
Oysa, hayat benim için çekiciliğini yitirmişti, baskalarını nasıl çekebilirdim ki? Kendi yaşantım sayesinde yaşayamadığım yabancı hayat beni su yüzünde tuttugu sürece; hayatın, sözlerle anlatmasam da bir anlamının olduguna inandığım sürece yaşamın edebiyat ve sanattaki yansıması bana zevk veriyordu. Hayatı bir sanat aynasında görmekten zevk alıyordum. Ama ne zaman ki hayatimin gerekliliğini hissettim, ondan sonra hayatın anlamını araştırmaya başladım.
Bütün bu caba niye? İnsanoğlu bunu nasıl göremez ve yasamaya devam eder, bu sasilacak bir şey dogrusu. Ancak hayatin sarhoşluğuna kapilmissa yasayabilir insan. Ayılır ayılmaz, bunun yalnızca bir yanılma, hem de aptalca bir yanılma oldugunu görür. Mesele bu ya! Komik ya da espirili bir yan bile yok; sırf acimasizca ve aptalca.
Bu hayat, birinin bana oynadığı aptalca, kötü bir oyundan baska bir sey degildi. Beni yaratan "biri"ni kabul etmiyorsam da söyle bir düsünce çok olağan geliyordu: Beni dünyaya getirmekle cok aptalca ve kötü bir saka yapmıştı birisi.
Ne istediğimi kendim de bilmiyordum. Hayattan korkuyordum, ondan kaçıyordum ve her şeye rağmen, ondan yine de bir şeyler umut ediyordum.
Bir uçurumun başına gelmiştim ve önümde, yok oluştan baska bir sey olmadigini çok iyi
görüyordum. Hareketsiz durmak olanaksizdi. Önümde yalnızca acı ve gerçek durduğunu görmemek için, gözlerimi kapamam da olanaksızdı.
Tam bir perişanlıktı bu!
Ancak simdi anhyorum ki; her sey aynen tımarhanede oldugu gibiydi... O zamanlar, bütün delilerin yaptigi gibi, ben de benim disimdaki tüm insanlari deli saniyordum.
Ruhumun en derinlerinde, iyi insan olma arzusu yer etmisti. Ama iyiyi ararken, gençligimin en coşkun dönemini yasiyordum, ihtiraslarim vardi, yalnızdım, yapayalnızdım.
"Kanaatim o idi ki ve oldu ki, dünyada 'İnsan' diye yaşamak isteyenler, insan olmak niteliklerini ve güçlerini kendilerinde görmelidirler."
Gazi Mustafa Kemal Atatürk
Söyle diyordu Gazi Mustafa Kemal Paşa: 
"Bu memleketin toprakları üstünde kanlarını döken İngiliz, Fransız, Avustralyalı, Yeni Zelandalı, Hintli kahramanlar! Burada bir dost vatanın toprağındasınız. Huzur ve sükün içinde uyuyunuz. Sizler, Mehmetçiklerle yan yana, koyun koyunasınız. Uzak diyarlardan evlatlarını harbe gönderen analar! Gözyaşlarınızı dindiriniz. Evlatlarınız, bizim bağrımızdadır. Huzur içindedirler ve huzur içinde rahat rahat uyuyacaklardır. Onlar, bu toprakta canlarını verdikten sonra artık bizim evlatlarımız olmuşlardır