Kaan
@sercan61
Gözleri yıldız gibi kaşları hilal
Sanki Mustafa Kemal bizim çocuklar ...
Anadolu Üniversitesi - Sosyoloji
219 okur puanı
Ocak 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Hayat hikâyemi yazmayı her şeyden çok istiyordum ama yazamayacaktım anlaşılan. Her zaman olduğum yere geri dönmüşüm gibi görünüyordu, bir şeyler yapmayı istiyordum ama nasıl olacağını bilmiyordum. Hayallerim gerçekleştiremeyeceğim kadar büyüktü.
Sayfa 133 - NoraKitabı okudu
Kucağımda kıvrılıp duran ellerimi unutmuştum. Çarpık ağzımı ve sallanan kafamı unutmuştum. Dinledim... Önümde bir sürü izleyici, annem ve babamla oturup kendi çocukluğumun anlatılmasını dinlediğim doğru muydu? Bütün bunları ben mi yazmıştım? Bütün bunlar aklıma gelmiş miydi'? Hayal görüyor gibiydim.
Dinledim... O aralık gününü, annemin yanımda çömelip oturduğu, pes etmemem için beni teşvik ettiği, bir parça sarı tebeşirle 'A' harfini çizdiğim o aralık gününü hatırladım... Tony'nin beni çalıların arkasına soyduğu, Jim'in kocaman mayosunu giydirdiği, kanala bıraktığı, Jim'in 'boğulacak, sana diyorum,' dediği gün. Lourdes'yi ve Grotto'nun önünde yanan mumları... Sheila'nın aralık sabahlarında kliniğe gelişini, kumral saçlarının rüzgârda uçuşmasını ve yüzüne düşen yağmur damlalarını hatırlıyordum...
Sayfa 125 - NoraKitabı okudu
Sol ayağım, içinde bulunduğum hapishane kapısının tek anahtarıydı.
Sayfa 120 - NoraKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Artık on yaşında,yürüyemeyen,konuşamayan,kendi kendine yemek yiyemeyen ya da giyinemeyen bir çocuktum.Çaresizdim,ama ne kadar çaresiz olduğumu yeni fark etmeye başlamıştım.Kendimle ilgili hala hiçbir şey bilmiyordum: Diğerlerinden 'farklı' olduğum gerçeği dışında.
Sayfa 117 - NoraKitabı okudu
Artık çocuk olmadığımı biliyordum ama 'yetişkin' de değildim. Çocukluğun neşeli umursamazlığı ve yetişkinliğin acısı, hayal kırıklığı arasında asılı kalmıştım. Eskisi gibi umursamaz ve mutlu olmak istiyordum. Ama çocukluğun sona erdiğini biliyordum.
Sayfa 115 - NoraKitabı okudu
Cocukken sakatlığımın bilincine vardığımda acı acı ağlamıştım. Artık ağlayamıyordum; göz yaşlarının ferhalatıcılığını bile yaşamıyordum. Bütün acım içimdeydi.
Sayfa 109 - NoraKitabı okudu
Bu tür hikayeler yazmaktan zevk alsam da sonunda üzüldüğümü fark ediyordum. Çünkü ben ne kadar güzel şeyler hayal edersem edeyim gerçek hayatta bunları yaşayamayacağımı hatırlıyordum.
Sayfa 103 - NoraKitabı okudu
Bundan önce çok fazla okumamıştım. Kitaplar bizim evimizde nadir rastlanan bir şeydi. Ekmeğin daha önemli bir şey olduğu düşünülürdü. Midelerimizi doldurmak zihinlerimizi beslemeye oranla daha önemli bir şeydi.
Sayfa 100 - NoraKitabı okudu
"Keşke dünyadaki en iyi kitabı yazmak yerine bir arkadaşımla sıkı bir tartışma veya bir kızla birkaç dakikalık sohbet yapabilsem."
Sayfa 84 - NoraKitabı okudu
Yıldızların karanlık gökyüzünde parıldarken çıkardığı sesleri hayal ettim..
Sayfa 72 - NoraKitabı okudu
" Yalnızdım, kendi dünyama hapsolmuştum, diğerleriyle iletişim kuramıyordum; varlığımı onların varlığından ayıran, beni onların hayatı ve faaliyetleri dışında tutan camdan bir duvar vardı sanki.
Sayfa 63 - NoraKitabı okudu
Hayatımda yeni bir gün diye bir şey yoktu, her gün bir öncekinin bir tekrarıydı, hiç değişiklik ya da değişiklik umudu söz konusu değildi.
Sayfa 52 - NoraKitabı okudu
Herkesin yapacak bir şeyi vardı, onları meşgul edecek, zihinlerini ve ellerini faal tutacak şeyler. Hayatlarını bir bütün kılacak ilgi alanları, faaliyetleri ve amaçları vardı; bütün bunlar enerjilerine doğal bir kaynak ve doğal bir ifade ortamı sağlıyordu. Benimse yalnızca sol ayağım vardı.
Sayfa 39 - NoraKitabı okudu
Çocukken sakatlığımın bilincine vardığımda acı acı ağlamıştım. Artık ağlamıyordum; gözyaşlarının ferahlatıcılığını bile yaşayamıyordum. Bütün acım içimdeydi.
Sayfa 21 - NoraKitabı okudu
Yalnızdım, kendi dünyama hapsolmuştum, diğerleriyle iletişim kuramıyordum; varlığımı onların varlığından ayıran, beni onların hayatı ve faaliyetleri dışında tutan camdan bir duvar vardı sanki.
Sayfa 25 - NoraKitabı okudu