Gülmek için bir sebep istiyordu dudaklarım. Kalbim atmayı hak etmek için bir mana arıyordu. Ellerim ben daha düşünmeden açılıyordu arşa doğru. Bir olana, Tek olana sunuyordum kendimi. Bomboş ve kimsesiz olan umutlarımı ona bağlıyordum. O varsa yaşamak için umut vardı.
Umursamak istemiyorum. En azından bu kadar çok... Umursadığım zamanlar da bunu gösterme cesaretim olsun istiyorum. İlerlemeyi durdurmak için. Ama umursadığımı göstermeyecek kadar çok umursuyorum. Bitmeyen bir savaş bu. Asla kazanamıyorum. Ne olunca kazanılır onu bile bilmiyorum. Öyle yorucu ki...
O şehit cenazesinde sallanan bayrağa bakarsın. O bayrak için kaç yiğidin kan döktüğünü, kaç arkadaşının şehit olduğunu hatırlarsın. Son olmadı, son olmayacak dersin!!