"Sen ruhum, güneşim olmuştun. Ruhumda doğan güneş, hakikatin siyah bulutlarını örtüyordu."
"Affet, coşkunluğumu affet! Karşında iradesini kaybetmiş bir zavallıdan başkası değilim."
"O son ayrılık gününden sonra hayatımın , hiç güneşi doğmayacak karanlık çölden başka bir şey olmadığını, ona nasıl anlata bilirdim?"
Okur Takip Önerileri
"Gözyaşları, ruhu boğulmaktan kurtarır derler. Bu gözyaşları olmasaydı, bilmem yaşayabilecek miydim?"
" Bu yalnızlık, bu sessizlik acılarımı arttırıyor. Ağlıyor... Ağlıyorum."
"Her yer ümit kadar tatlı, sevda kadar hazin bir güzellik içinde uyanıyor. Acaba ümitlerim böyle ebediyen karanlık mı kalacak? Onun da tatlı sabahı olmayacak mı?"
"Vazgeçmenin acısı öyle ağır ki... Dayanamıyorum."
"Heyecan duymayan bir kalp, ölmüş değil midir ?"
Onları korkutan gerçeğimdir. Bu korkutucu gerçek bana büyük bir güç veriyor. Beni ölümden, yaşamdan, açlıktan, çıplaklıktan ya da yılgınlıktan koruyor. Beni hükümdarlarla polisin zalimliğinden koruyan da bu korkutucu gerçektir.
Nereye gitsem her adımda yalanları görüyor, çevrede gezinen iki yüzlülüğü izliyordum.
Ölümle gerçek birbirlerine benzer. Gerçekler de insanı öldürdüğü için, ölüm gibidir.
Şimdi de gerçeği hiç zorluk çekmeden anlatıyorum. Çünkü gerçek kolay ve yalındır.
Özgürlüğüm onları öfkelendiriyordu. Hâlâ istediğim, hâlâ korktuğum ya da hâlâ özlediğim bir şey kalmış olması hoşlarına giderdi. O zaman beni bir kez daha köleleştirebilirlerdi.
Hiçbir şey istemiyor, hiçbir şey ummuyordum. Hiçbir şeyden korkmuyordum. Bu yüzden özgürdüm. Çünkü yaşamımız boyunca bizi köleleştiren isteklerimiz, umutlarımız, korkularımızdır.
Yaşamak daha çok suç, daha çok yağma, sınırsız çapulculuk demekti onlar için.