Şiir Hanım
@siir_hanim_
Çünkü sahibini görmediği sesleri şiir sanır insan…
Yazar
8 Kasım
238 okur puanı
Mayıs 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Şiir Hanım yorumladı.
HATİCE ERKEN o güzel kalbiyle ve güzel ÇOCUKLARIYLA birlikte 6 Şubat 2023 tarihinde meydana gelen ve 10 ili kapsayan depremde aramızdan ayrıldılar. Hakka yürüdüler.
Güneş onlar için bir daha doğmayacak.
Huzur içinde uyuyun.
Başımız sağolsun. Mekanları CENNET olsun.
İlgili haber görüntüsü var mı acaba?
Şiir Hanım bir yorumu yanıtladı.
Kitap yorumunuzu okuduğumda eski bir arkadaşım geldi aklıma,şu an kendisi rehabilitasyon merkezinde. Oysa tanıdığım en zeki insanlardan bir tanesiydi. Fakat kendisine küçük yaşta şizofren teşhis konmuştu. Uzun yıllar onu daha da hasta eden ilaç tedavisi kullandı. Hatta girdiği memurluk sınavında kendisinden beklenmediği halde epey yüksek puan alıp devlet memuru oldu. Fakat onu ve hastalığını anlamayan sıvı fikirli bürokrat ve idareciler yaptıkları baskılar sebebiyle onun istifa etmesine sebep oldular. Ekonomik özgürlüğünü ve ailesine yaptığı desteği de kaybedince ailesiyle arası iyice açıldı ve neticede önce akıl hastanesine oradan da rehabilitasyon merkezine yatırıldı. Oysa daha önce de dediğim gibi tanıdığım en zeki insanlardan biriydi. Aynı anda birden fazla kitap okur kendi kendine birkaç dil öğrenmeye çalışırdı. O da benim gibi binlerce kitap okumuştu. Belki de en çok ortak noktamız buydu. Kitaplar hakkında uzun uzun konuşur sohbetler eder, gerek yazarları gerek eserler ve gerekse kahramanları hakkında fikir alışverişinde bulunurduk. Oysa şimdi benimle bile irtibat kurmasına izin verilmiyor. Kaldı ki ailesi etrafında kendisine iyi gelen bir iki kişiden biri olduğumu söylemişti. Sizin yazınızın başını okuyunca ne kadar da benzer hayatlar var dedim. Yaz başında bana Bir doktorun MS teşhisi koyması ve sonra başka bir doktorun bu teşhisi yanlış olduğunu söylemesi de diğer benzer bir komedi... Boşuna dememişler yarım hekim candan, yarım hoca imandan eder adamı... Kitapla kalın iyi okumalar.
3.5-4 ay boyunca ne idüğü belirsiz ilaçlar aldım. 'Deli' damgası yedim. Etrafımda bir tek insan bile kalmadı. Dışarıda bir şeyler yiyip içeceksem bana eşlik edecek kimse yoktu. Koca dünyada tek başına kaldım. Halimi hatrımı soran olmadı. Yaş günümü bile bir kafede tek başına kutladım. Tek başına alkışladım tebrik ettim kendimi. Kimse yanımda durmadı. Kimse desteklemedi beni. Çokça yalnız bırakıldım. Erkek arkadaşım beni özlediğini, eskiden çektiğim bir fotoğrafımı ona göndermemi istediğinde güvenmekte zorluk çektim çoğu zaman. Reddettim hep. "Ne yapacaksın fotoğrafımı, daha gündüz gördün beni!" tarzında kaçamak cevaplar verdim. Neden böyle davrandığımı sordu. Hasta olduğumu söyledim ona. "O zaman git iyileştiğinde gel seninle uğraşamam" dedi bana. Sonra zaten hepten yalnız kaldım. Her gün biraz daha hasta hissettim kendimi. Daha çok soyutlandım toplumdan. Ve en nihayetinde şimdi konuşacak, sohbet edecek, başımı omzuna koyabileceğim, bir kez olsun sarılabileceğim kimsem kalmadı. Her şeye, herkese çok kırgınım. Ama en çok, beni o durumda terk edip giden erkek arkadaşıma... Hiçbirini affedemiyorum.