Falih Rıfkı Atay
_Çocukluğumuzda Türk, kaba ve yabani demekti. İslam ümmetinden, Osmanlı idik. Vatan sözü yasaktı. Padişahın kulları idik. Okul çıkışında ’Padişahım çok yaşa’ diye bağırırdık. Arap’a Arap, Arnavut’a Arnavut, Rum’a Rum, fakat kendimize Osmanlı derdik. Bütün ekonomi, bütün iç ve dış ticaret, bakkallara kadar çarşılarımız, kadrolarında bir tek Türk
Shakespeare
_Dünya büyük bir tiyatro sahnesi gibidir. Herkes bu sahnede rolünü oynar; rolü bitince de bu sahneyi sonsuza dek terk eder.
_İnsanı yoran yaşadığı hayat değil, taşıdığı maskelerdir. Tanrı size bir yüz vermiş; bir tane de siz eklemeyin.
_Beğendiğiniz bedenlere, hayalinizdeki ruhları koyup, aşk sanıyorsunuz.
_Madem bu dünya bile yok olacak bir
Yaşamının Son Yıllarında Goethe İle Konuşmalar
İngiliz ulusuna duyduğu büyük ilgi nedeniyle Goethe, benden burada bulunan genç İngilizleri ona zaman içinde tanıştırmamı rica etmişti. Bugün saat beşte beni ve tanıdığım kadarıyla olumlu yönlerinden kendisine bahsettiğim İngiliz istihkam subayı Bay H.’yı bekliyordu. Sözleşilen saatte oraya gittik,
Aldır gönül!
Merhamet ve mesuliyetin diğer kutbu ahlâkî kayıtsızlıktır: Ötekinin ıstırabını görmezden gelmeyi mümkün kılan bilinçli cehalet, ihtimam yokluğu ve inkâr hali. Kalbin ölümü. Ahlâkî kayıtsızlık başkasının iniltisini duymamak için kulaklarımızı tıkadığımız ve ortalıkta dönen büyük yalana hiç itiraz etmediğimiz gün başlar.
İyiler ayrı bir
Biraz durgunum bu günlerde, ve hayli hissiz.. Elimden istemsizce kayıveren her saniyenin rehâveti çöktü üzerime...
Bir garip hale dûçâr oluyorum yine. İncitmemek istiyorum, hiçbir zerreyi. Üzülmesin istiyorum hiçbir kimse benim yüzümden, yaptığım tüm hatalarımdan dönmek istiyorum... Ve en çokta incinmemek istiyorum.
Hem bilir misiniz Tasavvuf
Bir intihar mektubu yazsanız ne olur sorusuna
Bir filmde diyordi ki : Zaten tüm intiharlar başkalarını cezalandırmak için degilmi ? .
Bu sözü şimdi daha iyi anlıyorum. Bu zamana kadar içimde biriktirdiğim kinin , nefretin ,hırsın ve birçok duygunun beni kendi ellerimle ölüme götüreceğini ve bu ölüm hissini yanımdakilere karşı kazanılmış bir zafer olarak hissedeceğimi hiç düşünmezdim ... Şimdi bu sonsuz uykuya dalarken geride kalanlara bıraktığım acı ve onların herzaman aklını kurcalayacak olan acaba benim yüzümden mi sorusu benim zaferimin en büyük kanıtı olacak .Şunu da söylemeliyim ki yaşasaydım yine onlar için kendimi feda etmeye devam edecektim . İçimde sanki herzaman benimle olan bu fedakarlık ve kendini adama duygusu peşimi birakmayacaktı . Ama şuan bu satırları yazarken yine bu fedakarlık duygusunu hissediyorum. Tek fark kendime ilk defa bu duyguyu beslemem. Ve beni sevenler bilir ki ben bu duyguyu hissedince görevimi yerine getirmeliyim . Çünkü ben buyum .