Sinan Çoskun
@sinanncskn
Lisans
Ankara
9 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Sabitlenmiş gönderi
"Hem konuşmaya ne gerek vardı? İnsan her şeyi anlatamaz, zaten kelimeler de her şeyi anlatmaya yetmez..."
"Sevdalı bir adamdı bu. Çektiği sevda da başka bir sevdaydı, derin bir sevda..."
"O Ağustos gecelerini kim bilmez yıldızlar uzaktadır, ama elinizi uzatsanız parmaklarınıza değecek sanırsınız! Bir yıldız vardı: kenarları
donmuş gibiydi, saçtığı ışıklar incecik buzullara benzerdi,
karanlık gökten dünyaya şaşkınlıkla bakardı sanki."
Okur Takip Önerileri
Hayat niçin bu kadar karmaşık , bu kadar anlaşılmaz ?
...oysa onun buna aldırdığı yoktu, sanki dostlukla düşmanlığın ,sevgiyle nefretin onun için hiçbir farkı yokmuş gibi , insanlardan ayrı , tek başına yaşayıp gidiyordu.
Ey benim karlı morlu dağlarım!
Ey benim beşiğim, benim vatanım!...
Ben zannediyordum ki, ömürlerimizin teknesini istediğimiz sahile çekmek için yalnız onun dümenini ele almak kâfidir... Anlıyorum ki, değilmiş...yollar görünmez kayalarla doluymuş... Onlara çarpmamak lâzımmış... Daha fenası gizli akıntılar varmış ki, insan onlara kapıldığı zaman yolun değiştiğini, gittikçe uzaklaştığını farkedemezmiş... Ta kendisini başka sahillere düşmüş görünceye kadar...
Hatıralarının en güzelleri, en eskileriydi. Çocukluğunun ilk seneleri oldukça hoş geçmişti. Ondan sonra acılar, ümitsizlikler, isyanlarla dolu bir işkence devresi başlıyordu.
Memleketin ancak okuyup yazmakla kurtulacağına inananlardanım.
Günümün birkaç saatini kitaplara verdim. Okurken başka bir dünyaya girer bütün dertlerimi unuturdum.
"Acımak... Ben insan ruhlarındaki derinliğin ancak onunla ölçülebileceğine kaniyim. Evet, dibi görünmeyen kuyulara atılan taş nasıl çıkardığı sesle onların derinliğini gösterirse başkalarının elemi de bizim yüreklerimize düştüğü zaman çıkardığı sesle bize kendimizi, insanlığımızın derecesini öğretir... Fikrimce yalnız doğruluk hastalığı, bir hak ve hakikat meselesi etrafında toplanmak kabiliyeti, bir cemiyeti mesut etmeğe kafi gelemez... Bunun için acımak, birbirimizin feryadını iniltisini duyabilmek de lâzım!...'
Yaşamını kaybetmiş bir eşin ardından...
Her sabah yataktan kalkınca çay yapıyorum kendime. Bir bardak yerine raftan iki bardak aldığım zaman gözlerim sulanıyor. ‘Ağlama,’ diyorum içimden, ‘Regina senin çok uzağında değil; buradan yarım saatlik yol.’
